Een dramaqueen heeft een heel zwaar leven en dat mag iedereen weten

-

Als Anne-Marie iets verafschuwt zijn het mensen die zichzelf als slachtoffer zien en over niets anders dan hun ellende kunnen praten.

Ik sta op het punt te vertrekken van een feestje als iemand zegt: “Ga je nu al naar huis? Oh ja, jij bent ziek hè?” Met zo’n gretige blik, alsof ik een bekende Nederlander ben en zij bij de Privé werkt. Alsof ik niet naar huis mag omdat ik naar huis wil.

Een kennis vraagt zodra ze me ziet altijd enthousiast “En hoe is het met het lijijijf?” (ik haat dat woord). En sommige mensen vragen keer op keer: “Wat had jij ook alweer?”

Vast goed bedoeld, maar door dit soort vragen krijg ik het onaangename gevoel dat ik De Vrouw met de Ziekte ben. Nou heb ik toevallig een aandoening, maar ik bén er geen. Dat is een groot verschil. Ik ben Anne-Marie, vrouw, werknemer, vrijwilliger, schrijver, buurtbewoner, moeder, dochter, vriendin, noem maar op.

En ik heb eerlijk gezegd niet altijd zin dat saaie oh wat lijd ik nu weer-verhaal te vertellen. Ik word er gewoon niet vrolijk van. Alles wat aandacht krijgt, groeit en dat is in dit geval niet gunstig. Er is toch geen oplossing en de goedbedoelde tips heb ik na 52 jaar allemaal gehoord.

Maar vooral wil ik op geen enkele manier de indruk wekken dat ik mezelf zielig vind. Iedereen kent wel zo’n eeuwig slachtoffer, zo’n dramaqueen. Zo’n vrouw die slachtoffer van beroep is. Die van haar ziekte haar identiteit gemaakt heeft. Die het altijd moeilijk heeft.

De bedrijfsarts neemt haar niet serieus, de huisarts laat haar stikken en vrienden vergeten dat zij alleen tussen 11.00 en 12.00 uur kan afspreken. Het gaat alleen nog maar over haar, wat ze niet kan, hoe de rest van de wereld hier geen rekening mee houdt. Je durft niet over iets anders te beginnen, want haar problemen zijn per definitie erger, gruwelijker en belangrijker. En zij kan nooit nergens wat aan doen want het wordt haar allemaal aangedaan. Je moet wel met haar meepraten, anders beland je ook in haar rij van Foute Mensen.

Ik ben zelf echt niet altijd positief. Dat zou nergens op slaan. Als ik veel pijn heb, baal ik flink. Ik maak me ook hartstikke druk als iets in de zorg niet goed loopt. Natuurlijk wil ik weleens lekker klagen, maar alleen als het me hoog zit en bij mensen die weten wat er speelt. Maar wat ik niet wil: een feestje, buurtborrel of koffietafelgesprek vullen met gelul over mijn lichaam.

lees ook: Miriam wil het over migraine hebben (hallo allemaal, lezen jullie éven mee?)

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN