Dat je sokken spontaan kwijt raakt? Dat herkennen we allemaal. Maar hoe Miriam het voor elkaar krijgt om hele kledingstukken kunt laten verdwijnen? Daar begrijpen wij bij Saar helemaal niets van.
Ik ben mijn witte T-shirt kwijt. En dat is vreselijk. Want dat witte T-shirt wil ik NU aan. Dat ene witte T-shirt van biologisch katoen moet onmiddellijk tevoorschijn getoverd worden anders word ik gek. T-shirt? Oehoe waar ben je? Waarom hang jij niet in mijn kast? Waarom lig jij niet opgevouwen op een plank? Waarom hang jij niet aan mijn droogrek? Waarom zit jij niet in mijn wasmand?
Hallo? Hallo? Hallo? Doe eens lief. Kom. Kom. Waar bèn jij? Andere mensen zijn hun kat, geheugen, sleutels of rijbewijs kwijt. Ik mijn T-shirt.
Aan mijn vriend vragen waar dat shirt is is zinloos Die antwoordt doodleuk: dan pak je toch één van je andere witte shirtjes? Nee gek. Zo werkt dat niet hè? ‘Shirtjes’ zijn ‘shirtjes’. Als ik vraag om mijn witte T-shirt vraag ik niet om een ‘shirtje’. Dat is hetzelfde als vragen of hij die ene grijze spijkerbroek van mij gezien heeft en dat hij antwoordt: nee maar ik weet wel waar een rol plakband ligt.
Oi oi oi en dan moet mijn dag nog beginnen. Zonder mijn witte T-shirt kan dit weleens een héle lange dag worden. Zo’n dag waarvan ik de hele dag rusteloos in mijn hoofd zit omdat ik mijn witte T-shirt nergens kon vinden. Zo’n dag dat ik mijzelf de hele dag er stom uit vind zien omdat alleen dat ene witte T-shirt zo goed had gestaan op deze ene dag. Zo’n dag die ik al een aantal keren eerder heb meegemaakt…
1979. Ik word gewekt door mijn moeder. Sta op. Ga onder de douche. Droog mijzelf af. Trek een onderbroek en hemd aan. Loop terug naar mijn slaapkamer. Check mijn kleding/boekenkast. Mijn hand uitgestoken om die ene donkerblauwe broek te pakken. Broek weg. Paniek. Broek weg. Nooit meer teruggevonden.
1984. Mijn alarmklok gaat. Ik druk op ‘snooze’ draai me nog even om. Alarmklok gaat nog een keer. En nog een keer. Ik kruip mijn bed uit. Slaap verder onder de douche. Droog mijzelf wakker èn af. Trek een string en een bh aan. Loop terug naar mijn slaapkamer. Open mijn ingebouwde kledingkast. Mijn hand uitgestoken om die ene gele trui te pakken. Trui weg. Paniek. Trui weg. Nooit meer teruggevonden.
1999. Mijn tweejarige staat naast mijn bed en slaat met een speelgoedautootje op mijn hoofd. Ik sleur hem mijn bed in en geef hem de kieteldood. We staan op. Ik laat het bad vollopen. Ik droog mijzelf gehaast af. Heb minutenlang een discussie over de handdoek waarmee ik de tweejarige af wil drogen. Heb minutenlang een gevecht om die kleine in zijn pakske te hijsen. Ik trek gehaast een sloggy slip en verwassen bh aan. Met een spartelend zoontje onder mijn arm loop ik naar de slaapkamer. Schuif de schuifdeur opzij van onze kledingkast. Met mijn ene hand houd ik zoontje in bedwang en met mijn andere hand tast ik naar dat ene zwarte wollen truitje. Zwarte wollen truitje weg. Paniek. Zwarte wollen truitje weg. Nooit meer teruggevonden.
2019. Mijn smartphone produceert een vrolijk deuntje. Ik geef er een tik tegen zodat hij zijn kop houdt. Ik draai mijzelf om en val weer terug in slaap. Na tien minuten begint hij weer vrolijk te deunen. Dit herhaalt zich precies vijf keer want zo heb ik mijn telefoon ingesteld. Dan draai ik mijzelf op mijn rug. Plaats een extra kussen onder mijn slaaphoofd. Pak mijn telefoon en check mijn Instagram. Scroll. Scroll. Like. Like. Ik bekijk wat instastories. Strooi er wat vlammetjes en klappende handjes overheen. Deel complimentjes uit. Maak wat grappen her en der. Gluur even op de insta en Facebook van wat exen. Lach in mijn vuistje. ‘Zo die is dik geworden’. Druk op mijn Pintrest app. Even kijken wat ik vandaag aan ga doen. Rood pak. Wit T-shirt. Sneakers eronder. En klaar. Sta op. Neem een douche. Droog mijzelf af. Loop naar mijn inloopkast. Kijkt rond. WTF. Waar is mijn witte T-shirt? Paniek. Wit T-shirt weg. Nooit meer teruggevonden.
Moraal van dit verhaal? Geen. Of dat de manier waarop ik door de jaren heen gewekt werd de tijdsgeest een beetje aangeeft. Of dat ik qua kledingopbergsysteem een update heb gekregen van heb ik jou daar.
Wit T-shirt is nog steeds foetsie. Klotedag.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
