Aangezien Heleen tegenwoordig ‘ohgottegottegot’ zegt als ze van de bank opstaat, was het hoog tijd voor maatregelen. En hoe.
Je weet pas dat je echt oud begint te worden als je van de bank opstaat en dan ohgottegottegot zegt. Guilty as charged, want dat zeg ik tegenwoordig ook. Nog erger: de eerste paar meter loop ik kromgebogen om pas in de keuken weer rechtop te staan. Niet dat ik op paleis Soestdijk woon en van de Baarnse vleugel naar de Soester vleugel moet lopen – integendeel – maar zorgelijk is het wel. Ik stijf kennelijk, als ik passief voor de buis heb gehangen of debiel heb liggen facebook-scrollen, op als een pudding. Reuze on-sexy allemaal, zeer confronterend, en bovenal stom. Helemaal nu ik lees dat een mens tussen haar 50ste en 70ste jaar zo’n 30% spiermassa verliest.
Tijd voor actie!
Dat betekent sporten. Echt actief sporten dus, beduidend meer dan wat ik nu doe: lekker veel wandelen met hondje – met die 10.000 stappen per dag zit het wel goed – en wekelijks rijden op een paard.
Want dat is leuk.
Maar spórten… Van het woord alleen al krijg ik acuut eczeem. Ik heb nooit iets begrepen van mensen die verlekkerd zeggen: heerlijk, een uurtje naar de sportschool! Even m’n hoofd leegmaken op bootcamp! Of die op een miezerige zondagochtend blij staan te wachten op de bus die ze naar een handbaltoernooi in een depri-oord brengt. Het is een wereld die ver, heel ver van de mijne afstaat. Met dit gevolg. Eigen schuld, dikke bult! Een soepele hinde worden, dat wordt mijn doel. Ik zal sowieso weer het in zwembad in moeten voor een wekelijks uurtje banen trekken. Aan zwemmen heb ik geen hekel, maar dat vieze gedoe in zo’n kleedhokje, dat druipende chloorhaar, dat stroeve zwempak dat niet van je af te krijgen is. Als weerzin een spier was, zou die van mijn keihard getraind zijn.
Maar dan gebeurt er toch iets opmerkelijks. Op Facebook wordt mijn blik getrokken door een bericht over een groepje ouderen dat wekelijks in het bos getraind wordt; doelgroep tussen 55 een 75 jaar. In het bos! En godzijdank niet in zo’n horror-sportschool. Ik, middenmoter qua doelgroep verdring het woord ‘ouderen’ (daar hoor ik toch helemaal niet bij?!), haal diep adem en meld me aan. Geen geren, wordt mij bezworen, het gaat om krachttraining en wat conditie. Precies wat ik nodig heb. En zo sta ik op een vroege morgen in een regenachtig bos en doe alsof ik het allemaal heel normaal vind. Loop ik hier echt?, denk ik aanvankelijk wat sombertjes. Bèn ik dit echt? Ja, ik ben het. Echt. Dat is best even slikken, erkennen dat je qua leeftijd en doelstelling bij dit (gelukkig leuke) groepje hoort. Beetje snelwandelen, een klein sprintje, in de weer met weerstandsbanden, opdrukken, squats… het gaat meestal redelijk en soms goed. Tot ik hopeloos faal bij een opdracht die naast een beweging tegelijkertijd acute hersengymnastiek vergt – met dank aan neuropsycholoog Erik Scherder – en de namen van mijn zes groepsgenoten onthouden ook niet bepaald van een leien dakje gaat. Hmmm.
Niet best, Spanjaard!
Dit wordt een doorlopend abonnementje, vrees ik.
Lees ook: 30 dingen die ik denk in de sportschool bij een lesje bodyshape
