Hermien zag een kortingsbon en voor ze het wist, had ze een afspraak in een kliniek waar ze haar eigen lenzen vervangen voor spiksplinternieuwe exemplaren. ‘Dit zal me leren niet achter elk voordeeltje aan te lopen.’
In de kliniek bereiden ze me voor op de ingreep. Ik durf niet maar heb ook niet het lef om te vluchten. Weglopen is zwak en dochter lacht me uit als ik op het laatste moment afhaak. Bovendien heeft ze vrij genomen om mij bij te staan. Wat doe ik hier? En waarom? Omdat ik in een boekje een kortingsbon zag? Dat zal je leren niet achter ieder voordeeltje aan te lopen.
Ik heb al betaald. Heel veel betaald en dat krijg ik niet terug als ik wegloop. Zonde van het geld. ‘Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden,’ hoor ik mijn moeder opeens zeggen. Tuurlijk ma, maar jij begrijpt dit niet, want jij was niet ijdel, ik wel. Straks zet de oogarts een sneetje in mijn oog en vervangt hij mijn eigen lens voor een spiksplinternieuw exemplaar. Doodeng. Blij dat ik een pilletje heb genomen. Wat zeg ik – wel drie.
Ik word in een comfortabele stoel gezet. Het duurt maar twintig minuten per oog, meldt de dokter. Een oog wordt afgedekt. Ik kan nog terug. Je wil dit al heel lang, prent ik mezelf in. Nu even een grote meid zijn. Rustig ademhalen. De arts prutst aan mijn oogdat is vastgezet, waardoor ik niet kan knipperen. Ik voel geen pijn. Oh god, gaat dit wel goed? Straks ben ik blind. Denk aan leuke dingen. Adem in, adem uit.
Waarom wilde ik dit ook alweer? Alleen om van die kriebelende rotlenzen af te komen? Omdat ik er met bril uitzie als een jarenvijftig schooljuf? Omdat ik ook weleens een hippe zonnebril wil dragen? Omdat ik altijd met een tas vol brillen en lenzen moest reizen? Was dat dan allemaal zo erg?
Wit licht, helderwit licht met zwarte lijnen, cirkels. Mijn eigen lens is eruit en ik zie niks. Had gewoon een bril op je kop gezet, muts. Je bent potverdorie 57. Stom ijdel wijf. O ja, die tas met brillen waarmee ik op reis ging. Een gewone zonnebril, een zonnebril op sterkte, een gewone bril op sterkte, een reserve leesbril, een computerbril, een pakket lenzen, lenzenvloeistof.
In het voorgesprek vertelde de oogarts dat dit de meest voorkomende oogoperatie is en er vrijwel nooit complicaties optreden. Vrijwel nooit is iets anders dan nooit. Maar goed dat ik gisteren mijn nagels nog heb gevijld en mijn wenkbrauwen geëpileerd. Dat ziet er in ieder geval voorlopig netjes uit. Hoewel, wat maakt het uit als ik het zelf niet meer kan zien.
Het eerste oog is klaar. Het ziet er goed uit, zegt de oogarts. Ik zie de contouren van de lamp. Ik zie… Ik kan zien! Wat een opluchting. Ik heb in ieder geval zicht in één oog. Wazig, dat wel. Nu het tweede oog. Blijf rustig, je bent op de helft. Adem in, adem uit. Breng je ademhaling naar je buik. Denk aan leuke dingen.
Een diva-zonnebril met grote glazen. Die ga ik die mezelf cadeau doen als beloning voor dit vreselijke lijden. Twee weken moet ik me rustig houden. Niet tillen, niet bukken, niet sporten. Ik mag wel lezen en Netflixen. Kan ik eindelijk House of Cards afkijken. Of Grace and Frankie.
‘Zo, mevrouw Stok, we zijn klaar. U mag naar huis.’ Met de verpleegkundige loop ik richting wachtkamer. Zonder ergens tegenaan te botsen. Daar wacht dochter die een zonnebril op mijn hoofd plant en mij mee naar huis neemt. Het is achter de rug. Ik zie wazig. Ik ben doodmoe. Thuis stap ik op de zwarte staart van de hond die op de donkere plavuizen ligt. Sorry hond, ik zag je niet.
Iedere dag zal mijn zicht iets beter worden, is mij verteld. Eerst slapen. Dochter plakt mijn ogen af met plastic doppen om te voorkomen dat ik in mijn slaap in mijn ogen wrijf. Ze had gelijk, die moeder van mij. Wie mooi wil zijn moet lijden.
Een dag later kan ik alweer appjes lezen. Het komt vast goed.
