Els wordt minimaal drie keer per maand schreeuwend wakker omdat ze droomt over een lingeriewinkel. “Ken je die van de vrouw die in een veel te klein pashokje op één been stond terwijl ze met het andere been in een body stapte?”
Het eerste wat ik doe als ik thuiskom is mijn beha uittrekken. Dat kloteding dat jent en treitert en kriebelt en jeukt. O, wat haat ik beha’s. En wat benijd ik vrouwen die de boel lekker laten hangen – vaak van die natuurtypes die ernstig beweren dat het om het innerlijk gaat. Hatseflat, kan hun het schelen dat die tieten tot halverwege de buik reiken of zompig heen-en-weer dansen. De dag dat ik met pensioen ga, ik zweer het je, verbrand ik onmiddellijk al mijn beha’s en verhuis naar de hei. En daar laat ik mijn borsten ongestoord bungelen, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Sterker nog, ik gooi ze over mijn schouders.
Mens zeik niet zo, zeg je nu misschien. Wees blij dat je gezonde borsten hebt en koop gewoon een fatsoenlijke beha. Ha! Jij bent vast zo’n maatje 36-tiepje met 75B. Als het zo simpel was, was mijn leven meteen een stuk leuker. Geloof me, ik heb in mijn leven zo’n twintigduizend beha’s gekocht, maar niet één zat lekker.
Enter de behaverkoopster. Het schijnt dat zeventig procent van de vrouwen de verkeerde maat beha draagt, en dat heeft ongetwijfeld te maken met onze diepgewortelde angst voor de behaverkoopster, die ik vanaf nu simpelweg zal afkorten tot BV. Wij grissen liever de eerste de beste beha uit een Hema-rek dan dat we ons heil in handen leggen van de BV.
Ik heb een vriendin, die tien jaar na dato nog steeds in tranen uitbarst omdat ze ooit is aangerand door een BV die haar schaamteloos bij de boezem greep, begon te kneden en te trekken en daarna heel hard riep: “Dit wordt natuurlijk niks. U hebt geen maat C, maar maat FFFF, dat zag ik meteen toen u de winkel binnenliep.” Kom daar maar eens overheen.
Zelf durf ik niet meer door een bepaalde winkelstraat te lopen omdat ik bang ben dat de BV van de chique lingeriewinkel aldaar naar buiten rent om hoogstpersoonlijk te controleren of ik wel een body draag. Die heeft ze me ooit opgedrongen, drie stuks maar liefst. Toen ik op een ochtend argeloos bij haar binnenliep, glimlachte ze poeslief. Ik dacht nog: goh, een aardige BV. Ha, dat had ik gedacht. Voor ik het wist stond ik in een pashokje en schoof ze de ene corrigerende body na de andere naar binnen. Ik piepte nog dat ik helemaal geen body wilde, waarop ze smadelijk lachte. “Met uw lichaam hebt u niets aan een beha”, hoonde ze. “U moet aan de body.” Waarop ze haar jurk optrok om mij te laten zien dat zij ook altijd een body droeg. Alsof mij dat iets kon schelen.
Wilde ik levend uit de winkel komen, dan moest ik met de stroom meebewegen. Ik sjorde me in een body en toen dat niet lukte omdat het kreng op geen enkele manier meebewoog, ging de BV meehelpen. En zo kwam het dat ik op een zaterdagochtend met een wildvreemde in een hokje stond en probeerde mijn lijf in het equivalent van een ijzeren pijp te wringen. Toen het anderhalf uur later eindelijk was gelukt, zette de BV een stapje achteruit en knikte goedkeurend. “Past perfect”, zei ze monter. “Geloof me nu maar, u zult nooit meer anders willen.”
Toen ik uitgeput en half jankend haar winkel verliet was ik in het bezit van een body die ik met geen mogelijkheid aan- of uitkreeg. Ik heb er één keer eentje gedragen, op een feestje. Vraag me niet hoe ik hem aankreeg. Met ingehouden adem begaf ik me naar het partijtje om halverwege de avond op de wc te ontdekken dat je de drie haakjes in het kruis wel open krijgt, maar met geen mogelijkheid meer dicht. Daar sta je dan met je goede gedrag, op een onbekende plee te worstelen met een body die hardnekkig naar boven kruipt en het vertikt in elkaar te haken. Uiteindelijk heb ik het kreng over mijn hoofd uitgetrokken. Even dreigde nog de verstikkingsdood. Ik zag al voor me hoe ze me op de wc zouden vinden met een body om mijn hoofd en opgeheven armen. “Hoe is Els eigenlijk gestorven?’, zouden mensen later vragen. “Ze heeft zichzelf gewurgd in een ijzeren pijp”, zou de lijkschouwer brommen. Zo kun je in één klap je zo zorgvuldig opgebouwde imago verwoesten.
Nu we toch bij de gruwelijke verhalen zijn aanbeland: ken je die al van de vrouw die in een veel te klein pashokje op één been stond terwijl ze met het andere been in een body stapte? Nou, zij is uit het hokje gevallen, zo met de blote bips de winkel in. Geen idee hoe het met haar is afgelopen, maar als het mij was overkomen had ik mezelf ter plekke opgehangen aan een verstelbaar schouderbandje.
Conclusie: het leven is geen lolletje. En in mijn volgend leven kom ik terug als man.
Lees ook: Tip van de week: weg met die weegschaal. Koop een nieuwe beha
