Monique heeft een luie middag in de tuin. Zon op de bol, e-reader, niks meer te wensen. Nou ja, misschien één klein dingetje.
De zon schijnt. Ik zit in mijn tuin. Naast me spelen mijn buurkindjes op de trampoline. Gillen en krijsen. Heerlijk. Ze zijn zes en acht. Het zusje van zes heeft een roze pruikje op. Het broertje van acht een indianentooi. Ze springen op en neer.
Eerst komt het roze pruikje boven de schutting uit. Dan de indianentooi.
‘De trollen komen eraan en dan moet jij je verstoppen.’
‘Dan ben jij koning en dan moet jij me opsluiten in de kelder. En dan krijg ik geen eten.’
‘Ik trek mijn supermanpak aan en dan ga ik je pakken.’
‘Dan mag je niet in mijn ogen kijken anders ben je dood.’
En dan hebben ze ineens genoeg van het springen. Het roze pruikje wil pissebedden zoeken. De indiaan vindt dat een uitstekend plan. Ze hebben er al gauw een paar gevonden. Het indianentooitje roept: ‘Doe ze in het bekertje. Schiet op, er moet zand bij, anders kunnen ze niet ademen. Ze hebben kieuwen. ‘
Ik smelt. Zoveel fantasie. Ik kan hier nog uren blijven zitten. Het zonnetje schijnt. Dus dat kan. Laat ik het maar gewoon bekennen: ik ben 54, maar verheug me nu al op een paar kleinkinderen.
Maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Alleen jullie mogen dat weten.
LEES OOK Cityguide Arnhem – 12 tips voor een topweekend
