Anna (70) woont in Frankrijk. Ze verbaast zich over de gezondheidszorg in Nederland. ‘Ik kijk naar mijn zieke dochter en kan weinig anders dan verdrietig worden.’
Mijn dochter, 37 jaar, werkende vrouw en moeder van drie, heeft de pech dat zij een lijf heeft dat haar vaak in de steek laat. Dat is behalve niet leuk, ook een bron van zorg omdat dat lijf het op onverwachte momenten laat afweten of haar zodanig dwars zit dat ze met een zekere regelmaat bij een of andere specialist of in een of ander ziekenhuis moet worden behandeld. En dan hebben we het nog niet over de psychische kant van de zaak – het gaat je niet in je koude kleren zitten als je niet kunt vertrouwen op je lichaam.
Mijn dochter laat haar leven daardoor zo min mogelijk beïnvloeden. Ze heeft veel tijd en energie moeten steken in het krijgen van diagnoses. De Nederlandse medische stand was geen bondgenoot, maar behandelde haar als een onmondige vrouw. “Mevrouwtje toch, wij hebben het beste met u voor” werd er geroepen, maar uiteindelijk kon ze met het spreekwoordelijke kluitje altijd het riet in. Mijn dochter is geen mevrouwtje, mijn dochter is een intelligent mens, dat zich geen dingen laat wijsmaken.
Ze verrekt soms van de pijn, maar gaat meestal gewoon naar haar werk. Want dat werk doet haar goed, het verzet haar zinnen en de aandacht is ergens anders op gericht dan alleen op het ziek zijn. Mijn dochter zet zich in de voor maatschappij. Toen ik zo oud was als zij, zette de maatschappij zich ook in voor ons. Maar ik kan niet anders dan constateren dat die tijd voorbij is.
Mensen worden door de medische stand vaak denigrerend behandeld. Er wordt niet naar hen geluisterd en een eigen opvatting hebben over je eigen lijf is kennelijk verboden. Vanaf mijn berg kijk ik naar het Nederland waar ik ooit woonde en naar mijn zieke dochter en ik kan weinig anders dan verdrietig worden. Mijn dochter moest naar Frankrijk komen om eindelijk hulp te krijgen. Iets waartoe steeds meer mensen zich gedwongen voelen. Toen zij zich met het Franse medische rapport onder haar arm bij de specialisten in Nederland vervoegde, kon er nog geen excuus vanaf.
Op een dag zal ik zelf terug moeten komen naar Nederland. Misschien als mijn man en ik medische zorg nodig hebben en we niet meer op een verlaten berg in Frankrijk kunnen wonen. Dan ben ik weer dichter bij mijn dochter. Dat is natuurlijk fijn. Maar steeds vaker schaam ik mij voor het land waarin ik haar heb achtergelaten.
Lees ook: Zegt de arts: met botox gaan we dat niet redden, mevrouw
