Miriam moest vorige week met haar moeder naar het ziekenhuis voor een aantal onderzoeken. Deze week kregen ze de uitslag.
Mijn moeder en ik zijn onderweg naar het ziekenhuis. Vorige week kreeg ze een onderzoek waar ik niet bij mocht zijn en vandaag krijgt ze de uitslag. Dat ik niet bij dat onderzoek aanwezig kon zijn en buiten moest wachten vond ik pijnlijk, maar ook logisch. Vandaag krijgt Ons Mam de uitslag van het onderzoek. Inwendig bid ik tot een voor mij onbekende god. ‘Laat mij alsjeblieft bij die uitslag aanwezig mogen zijn’. Niet dat mijn moeder gek is. Of dom. Of onwetend. Mama is sinds de coronatijd van slag. Wie niet? Twee horen altijd meer dan één, en zeker nu. Nu ik merk dat mijn moeder langzaam maar zeker in een soort van schulp aan het kruipen is wil ik bij die uitslag aanwezig zijn. Bij aankomst in het ziekenhuis wordt al snel duidelijk dat dát niet mag. Mijn moeder krijgt vandaag te horen wat er met haar aan de hand is en ik dien buiten te wachten.
Ik dacht het niet.
Ik loop met haar door de gangen. De vorige keer had ze zich prachtig opgedoft. Alsof ze daarmee wilde zeggen: Kom maar op. Jullie krijgen mij er niet onder. Ook nu loopt mijn moeder op en top gekleed door de gangen. Als een soort van Queen Mother met in haar kielzog haar hofdame. Dat ben ik. Het lukt mij om zonder commentaar, zonder op mijn vingers getikt te worden mijn eigen queen mother naar de wachtkamer te begeleiden. Ik check even bij de receptioniste of ik als dochter zijnde van voor de uitslag mee naar binnen mag. De receptioniste kijkt op haar scherm. Ze kijkt op. Ze kijkt mij aan. En zegt zachtjes: ‘Ja. U mag mee naar binnen.’
Ik weet genoeg.
De arts is niet verbaasd als ik mee naar binnen loop. Ze legt uit welke onderzoeken ze hebben gepleegd en ook waarom ze dat hebben gedaan. Mama zit op het puntje van haar stoel. ‘Het spijt mij mevrouw Mars, maar u heeft longkanker’. Ik kijk naar de dokter. Haar blik dwaalt af naar de mijne. Mijn moeder reageert niet. Dan kijkt de arts weer naar mijn moeder en legt heel lief uit wat de procedure nu zal gaan zijn. ‘Nou. Dat vind ik dus eigenlijk helemaal niet leuk’ hoor ik haar zeggen. Haar arts laat haar de foto’s zien van haar longen. Ik merk op dat die vlek op haar long er net zo uit ziet als de longen van iemand die longontsteking heeft gehad. Van die ‘corona-longen’. Longen die eruit zien als iemand die een verwaarloosde longontsteking heeft. De arts confirmeert mijn opmerking. ‘Klopt. Mensen met een verwaarloosde longontsteking vertonen hetzelfde beeld’.
We nemen afscheid van haar arts en lopen naar buiten. In de auto praten mama en ik over die leuke dokter en we vragen ons af hoe oud ze zou zijn? Vijfendertig? Zesendertig? ‘Ik vind haar echt zo’n type dat twee ondeugende kleine zoontjes heeft’ merk ik op. Mama lacht. ‘Ik dacht precies hetzelfde’. We zwijgen. Ik hoor mama zuchten. ‘Gaat het mam?’ Ze antwoordt: ‘Tja. Zo’n verwaarloosde longontsteking is natuurlijk nooit leuk.’
Mijn Queen Mum en haar hofdame. Sommige dingen moet je niet benoemen.
Lees ook: Waarom zelfs Miriam heel even schijt had aan de anderhalve meter
