DISCIPLINE is not a dirty word (wat Kluun’s vrouw betreft)
Vroeger gaf ik vriendjes vaak een LP cadeau, die ik zelf graag had willen hebben. Die nam ik dan eerst op een TDK cassette op en gaf ze daarna de langspeelplaat. Twee vliegen in één klap.
Tegenwoordig geef ik Anne, mijn vrouw, graag kleding cadeau die ik zelf mooi vind. Zelfde principe. Soms is het kleding die, laat ik het zo zeggen, onder de noemer romantisch valt, soms kom ik iets tegen op Instagram dat ik grappig vind. Onlangs gaf ik haar een trui, waar op de voorzijde over drie regels, in grote kapitalen pontificaal deze tekst prijkt:
DISCIPLINE
IS NOT
A DIRTY WORD.
Dat moet ik even uitleggen.
Zelf moet ik in de ochtend altijd even op gang komen. Dat doe ik met een koffie en een paar boterhammen. Daarna drink ik een tweede kop koffie, speel wat chess online, check mijn Instagram, Facebook, LinkedIn en TikTok, doe wc-bezoek, drink nog een bakje koffie, check mijn mail, app wat heen en weer in de twaalf app-groepen waar ik in deelneem, zet nog maar een keer koffie en doe de was. (Er is een gezegde onder schrijvers die net als ik de neiging hebben om het schrijven iedere dag zo lang mogelijk uit te stellen, dat je pas de was mag doen als je geen enkele schone onderbroek meer hebt.) Maar zo tegen 14:00 in de ochtend ben ik dan ook echt helemaal klaar om te gaan schrijven. Dus als ik dan geluncht heb, begin ik meteen met schrijven. Arbeid adelt, nietwaar? Mijn vrouw is anders. Zij is de discipline zelve qua werk. We zijn allebei schrijver, maar zij heeft er ook nog een bedrijf bij, waar een man of dertig werkt. O ja, en ze doet aan yoga, traint dagelijks voor de Amsterdam CitySwim in september en voor de Dam tot Dam-loop. In een wat bozige bui noem ik mijn vrouw wel eens obsessief. Bij mij kan een avondje padellen met mijn maten wel eens onverwacht (al vindt mijn vrouw die term ‘onverwacht’ niet geheel in de context passen) uit de hand lopen. Dan beland ik pardoes op een maandag- of dinsdagavond met een paar maten in de Rijnbar. De dag erna, als ik mezelf uit bed heb gesleept, zit Anne in haar DISCIPLINE-trui al een paar uur vrolijk te tikken achter haar laptop. Mijn vrouw bezweert dan dat haar kledingkeuze van die dag niet bedoeld is als sneer naar mij.
TEKST: Kluun
DISCIPLINE is not a dirty word (wat Kluun’s vrouw betreft)
Vroeger gaf ik vriendjes vaak een LP cadeau, die ik zelf graag had willen hebben. Die nam ik dan eerst op een TDK cassette op en gaf ze daarna de langspeelplaat. Twee vliegen in één klap.
Tegenwoordig geef ik Anne, mijn vrouw, graag kleding cadeau die ik zelf mooi vind. Zelfde principe. Soms is het kleding die, laat ik het zo zeggen, onder de noemer romantisch valt, soms kom ik iets tegen op Instagram dat ik grappig vind. Onlangs gaf ik haar een trui, waar op de voorzijde over drie regels, in grote kapitalen pontificaal deze tekst prijkt:
DISCIPLINE
IS NOT
A DIRTY WORD.
Dat moet ik even uitleggen.
Zelf moet ik in de ochtend altijd even op gang komen. Dat doe ik met een koffie en een paar boterhammen. Daarna drink ik een tweede kop koffie, speel wat chess online, check mijn Instagram, Facebook, LinkedIn en TikTok, doe wc-bezoek, drink nog een bakje koffie, check mijn mail, app wat heen en weer in de twaalf app-groepen waar ik in deelneem, zet nog maar een keer koffie en doe de was. (Er is een gezegde onder schrijvers die net als ik de neiging hebben om het schrijven iedere dag zo lang mogelijk uit te stellen, dat je pas de was mag doen als je geen enkele schone onderbroek meer hebt.) Maar zo tegen 14:00 in de ochtend ben ik dan ook echt helemaal klaar om te gaan schrijven. Dus als ik dan geluncht heb, begin ik meteen met schrijven. Arbeid adelt, nietwaar? Mijn vrouw is anders. Zij is de discipline zelve qua werk. We zijn allebei schrijver, maar zij heeft er ook nog een bedrijf bij, waar een man of dertig werkt. O ja, en ze doet aan yoga, traint dagelijks voor de Amsterdam CitySwim in september en voor de Dam tot Dam-loop. In een wat bozige bui noem ik mijn vrouw wel eens obsessief. Bij mij kan een avondje padellen met mijn maten wel eens onverwacht (al vindt mijn vrouw die term ‘onverwacht’ niet geheel in de context passen) uit de hand lopen. Dan beland ik pardoes op een maandag- of dinsdagavond met een paar maten in de Rijnbar. De dag erna, als ik mezelf uit bed heb gesleept, zit Anne in haar DISCIPLINE-trui al een paar uur vrolijk te tikken achter haar laptop. Mijn vrouw bezweert dan dat haar kledingkeuze van die dag niet bedoeld is als sneer naar mij.
TEKST: Kluun
