Hoe Miriams moeder valt, niet met een ambulance mee wil en haar dochter toevertrouwt dat ze die ene dokter best een leuke man vindt.
Mijn moeder belde. Ik hoorde: ‘Ben gevallen, zoveel pijn, lig op straat, tegenover de slager.’ Mijn haren stonden meteen recht overeind. Ik stoof de trap af en rende naar buiten. Om de hoek vond ik mijn moeder. Ze lag voorovergebogen op het trottoir tegen een auto. Ik wilde haar optillen. Haar fragiele lijfje in mijn armen houden. Mijn gezonde verstand weerhield mij. ‘Miriam, ik ben gestruikeld en nu heb ik zo’n pijn.’ Woedend keek ik naar de omstanders en vloekte. ‘En niemand van jullie belt een ambulance?’ ‘Dat wilde uw moeder niet…’ sprak een jonge man bedremmeld. Ik keek naar mijn moeder. ‘Ik had jou toch al gebeld?’ zei ze zachtjes. ‘Ik bel 112,’ zei ik. ‘Doe normaal,’ sprak mama vastberaden. ‘Ik moet gewoon even langs de huisartsenpost.’
Ik ken mijn moeder. Tegenspreken is zinloos. Dus hielpen de omstanders en ik haar met vereende krachten in mijn auto. In de huisartsenpost werden we doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Mama’s schouder bleek gebroken. Er werd bloed afgenomen en de uitslag was zorgelijk. Mijn moeder bleek een gigantisch tekort te hebben aan vitamine D. Vitamine D-tekort kan osteoporose tot gevolg hebben, vandaar dat die schouder was gebroken bij haar val. Haar bloedwaardes waren slecht, ze was veel afgevallen, de artsen vertrouwden haar gezondheid totaal niet. In de weken die volgden moest ze daarom naar allerlei specialisten. En natuurlijk ging ik mee.
Mijn moeder en ik hadden geen enkele ervaring met het medische circuit. Zo kwamen we erachter dat we na een doktersbezoek vaak nog met vragen zaten.Toen ik met mijn moeder naar de dokter ging kende ik het nog niet, maar Zilveren Kruis heeft een makkelijke website die je helpt je voor te bereiden op een doktersbezoek: Beter naar de Dokter. Hier kun je je eigen Slimme Vragenlijst – een korte checklist – samenstellen zodat je goed voorbereid in de spreekkamer komt. Dat scheelt heel wat onzekerheid en geeft daardoor rust. Want vragen hadden we. Heel veel. Praktische als: ‘Hoelang gaat het duren voor ik alles weer kan?’ ‘Is het normaal dat ik zoveel ben afgevallen in zo’n korte tijd?’ Ik had ook vragen: ‘Mama komt zo verward over, hoort dat erbij?’ ‘Ze slikt deze medicijnen, wanneer kan ze af gaan bouwen?’
Persoonlijke vragen had ik ook. ‘Dokter? Bent u getrouwd?’, vroeg ik aan die ene arts die mijn moeder een lekker ding vond. Waarop mama mij een stomp gaf en schijnheilig uitriep: ‘Dat vráág je toch niet. Dokter ik schaam mij voor mijn dochter.’
Na maandenlange revalidatie genas mijn moeders schouder. De laatste keer dat ze naar de huisarts ging vergezelde ik haar ook. Dat hoefde niet zei ze, maar ik wilde toch nog het een en ander weten. Dat vond mijn moeder prima. ‘Als je maar niet wéér begint over mijn verwardheid!’ Bij de huisarts ontdekte ik dat ik mijn briefje was vergeten. ‘Wat ben je toch vergeetachtig,’ verzuchtte mijn moeder. Uit haar tas haalde ze een vragenlijst. De huisarts beantwoordde ze één voor één. Uiteindelijk bleek dat ze geen ernstige osteoporose had of andere enge ziektes, maar wel de rest van haar leven vitamine D moest blijven slikken. Dat was alles.
Toen we opgelucht buiten stonden, vroeg ze of ik de dokter nou al had gegoogeld. Onze huisarts googelen? Waarom? ‘Dokter? Welke dokter?’ ‘Je weet wel, die knappe dokter uit het ziekenhuis. Is hij nou getrouwd of niet?’ En ze voegde eraan toe: ‘Ik heb hem gegoogeld en hij zit op Facebook. Ik heb hem een vriendschapsverzoek gestuurd.’
Toen wist ik het zeker. Mijn moeder was weer helemaal de oude.
Lees ook: Els sleept zich naar de huisarts en verlaat dansend de praktijk
