Als je dan gaat scheiden van de moeder van je kinderen, doe het dan goed. Ga niet voor eenzelfde exemplaar maar dan 25 jaar jonger, die ook nog eens je kinderen de deur uit wil werken: “Ze zei het echt: ‘echt niet dat ik hun onderbroeken ga wassen’.” 

“Een goede vriend van mij is gescheiden. Zijn ex is een totale nitwit, je kon geen normaal gesprek met haar voeren en hoe zielig het ook was voor de kinderen; voor hem vond ik het niet erg dat ze uit elkaar gingen. Ik hoopte nog dat hij eindelijk een leuke vrouw van zijn leeftijd zou leren kennen, met kinderen en een goed stel hersens. Ik gunde hem echt een nieuwe start na twintig jaar met een vrouw die alleen aan zichzelf dacht.

Nou, het bleek nog erger te kunnen. Na een tijdje daten kwam hij een 28-jarige vrouw tegen op zijn werk, 25 jaar jonger dan hij. De eerste keer dat we haar ontmoetten, zei ze helemaal niks. Ik stopte er niet teveel moeite in, ik dacht: dat is geen blijvertje. Maar ze bleef. Sterker: de keer erop dat we langskwamen was ze al bij hem ingetrokken. 

Terwijl hij in een pan roerde, begon zij over zijn puberkinderen die om de week een weekend bij hun vader waren. Dat ze dat toch wel vervelend vond in verband met haar privacy. Ik zeg: privacy? Ja, zegt ze, het is nu mijn huis en daar lopen dan twee wildvreemde meiden rond. Ik probeer nog: het is toch ook hun huis? Maar dat vond ze niet, want ze woonden meer bij hun moeder dan bij hun vader, dus was het huis van hun moeder hun huis. Ik kookte vanbinnen en veranderde snel van onderwerp om de avond niet helemaal te laten mislukken. 

Het werd alleen maar erger. Door de lockdown moest mevrouw veel thuiswerken, daarom had ze de slaapkamer van een van de dochters ontruimd. Let wel: meteen de grootste. Er stond een stapelbed in het kleinste kamertje van het huis, daar konden de twee meiden voortaan in slapen. Vanaf nu moest ook de vuile was weer terug de logeertas in – echt niet dat zij hun onderbroeken ging wassen. 

Weer een paar maanden later vroeg hij haar ten huwelijk en nu, je raadt het al, is ze zwanger. De meiden komen niet meer bij hun vader, ze willen niet meer met hem praten, en het stapelbed is verdwenen. Daar staat nu een wiegje. Het huis wordt verbouwd omdat zij ook een zegje wil hebben in de inrichting. En mijn vriend? Die zegt niks. Net als bij zijn vorige vrouw, laat hij het allemaal gebeuren. Ik weet dat hij een slapjanus is, maar ik vind het vooral zielig dat hij weer een vrouw heeft getroffen die geen mededogen kent en geen rekening houdt met zijn gevoelens. Weer iemand die hem bij de ballen heeft.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!