Ingrid (54) heeft een beetje moeite met weer opstarten na de vakantie. Stel je toch eens voor: alles hier opdoeken en naar Italië verhuizen, dát zou wat zijn! 

“Er schijnen mensen te zijn die het gewoon doen, Nederland verlaten om elders hun geluk te beproeven. Want te druk, te duur en korte lontjes. Daar heb je volgens mij tegenwoordig overal last van, maar het is toch een verleidelijke gedachte, na lange, lome weken in Italië.

Ik fantaseer er in ieder geval uitbundig over, sinds we terug zijn van vakantie. Zie mij daar lopen, met een landelijk mandje over de markt waar ze zondoorstoofde tomaten voor een prikje verkopen. Slank en gezond zou ik zijn, van al dat prima eten en wandelen. Ik zou Moeilijke Boeken lezen en daar kalmer en wijzer van worden. ’s Avonds een wijntje drinken, waar daar mág dat zonder dat de gezondheidspolitie meteen over je heen valt. En op tijd naar bed, natuurlijk, want er is geen drol te doen in zo’n dorp.

Het was onze eerste langere vakantie met zijn tweeën in jaren, die al deze dagdromen opwekte. Onze dochter woont al lang en breed op zichzelf, onze nog studerende en thuiswonende zoon verkoos feesten met vrienden op Sziget en andere festivals boven nog een keer met ons meegaan.

Opvoeden is loslaten, zeggen ze wel eens. Ik was er niet heel gerust op, afgaand op zijn socials waar hij roodverbrand en overduidelijk aangeschoten de tijd van zijn leven had. Maar elk kiekje was het bewijs dát hij nog in leven was en ik had nu ook weer niet de illusie dat hij in Boedapest eens een museum zou binnenlopen.

Voor mijn man en ik was het even wennen en zoeken, hoe het ook alweer moest – samen vakantie vieren zonder rekening te houden met een kind. Hij wandelt graag en is daar vrij fanatiek in. Ik vind lopen ook best leuk, maar niet op zijn niveau – hij maakt echt van die dagmarsen. Dat is niet aan mij besteed. Soms liep hij een rondje, soms liep hij van A naar B en dan haalde ik hem daar met de auto op.

Zo brachten we, overigens tot beider tevredenheid, de dagen voor een groot deel alleen door. Hij liep, ik las. Daar gun ik me thuis de tijd niet voor, er is altijd zoveel te doen. In Italië kon het gewoon. Lezen, slapen, een beetje voor me uit kijken, een beetje rond rommelen. ’s Avonds aten we gezellig samen en keken we glazig van geluk over zee.

Ik vond het zalig. En wel in een mate dat ik het ontzettend mis nu we terug zijn in de waan van de dag. Want je denkt wel: ‘O, we gaan het net als op vakantie doen’, maar de salade caprese smaakt hier toch anders. En je bereikt die sweet spot van pure ontspanning echt niet meer als de werkmails weer binnenkomen.

Dus fantaseerde ik over teruggaan. Volstrekt zinloos, want ik heb hier een ouder wordende vader en schoonmoeder die hulp nodig hebben, plus die thuiswoner die echt nog een beetje sturing nodig heeft. We hebben allebei een baan en de nodige verplichtingen. En we zouden het ons ook niet kunnen veroorloven, want godallemachtig, wat is alles duur. En daar moet je ook leven, hè? Die tomaten zijn niet gratis.

Er zat niets anders op dan even door de zure appel heen bijten. De werkmails vielen mee, er zaten zelfs twee leuke tussen. Ik vond het soeppakket uit de supermarkt stiekem toch wel veel handiger dan alles romantisch zelf bij elkaar moeten hakken. En mijn man was dan weer blij dat we weer bij onze staafmixer waren, want die houdt niet van stukjes in zijn soep. ‘Klein geluk, burgerlijk as fuck‘, zoals onze dochter het samenvat.

Zo dempte ik mijn vakantiekater. Ook omdat onze echte kater blij was dat we weer thuis waren. Net als de ouder wordende ouders. En de Indiase expat-buurvrouw voor wie we een soort onbezoldigd consulaat zijn als het gaat om vragen over afval scheiden en paniek over een rat in de tuin (het was een egel).

Het is lekker om je een beetje nuttig en nodig te voelen, dat heb je dan weer niet als je je door de dagen lummelt met als enige taakje die avond sla met brood en kaasjes op tafel te zetten. Emigreren is bovendien ook best veel gedoe, kijk maar naar ‘Ik vertrek’. Mijn man en ik zijn er vermoedelijk te lui voor. Of nou ja, ik weet het wel zeker.

Om toch iets te hebben om naar uit te kijken, hebben we een weekje Drenthe geboekt. Niet zo avontuurlijk als alles achterlaten voor een buitenlands avontuur. Maar wel lekker ‘klein geluk, burgerlijk as fuck.'”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!