Bernardine (52) gooide haar hele leven om toen ze op haar vijftigste zomaar uit het niets verliefd werd op een vrouw.
“Het begon met een periode van bijna meditatief in mezelf gekeerd zijn. Bij vlagen somber, grenzend aan depressie. Er gebeurden op dat moment veel zware dingen in mijn leven. Mijn werk liep niet lekker, mijn schoonmoeder had kanker. En ik werd vijftig. Zag ik ook niet naar uit. Geef ik een feest, dacht ik, ga ik op reis, vlucht ik ervan weg? Ik koos ervoor het heel low-profile te vieren; een hotelnacht met man en dochter, en uit eten met mijn twee beste vriendinnen. Op dat moment vond ik dat helemaal goed. Als ik er nu op terugkijk, denk ik: ik was in diepe rust. Het bleek de spreekwoordelijke stilte voor de storm. Die als een trein over me heen denderde, als de rollercoaster waarin ik nu nog steeds zit.
Ik werd namelijk verliefd. Op een vrouw. Klamme handen, droge mond, knikkende knieën. The works. Ik had nooit eerder op een dergelijke manier aan vrouwen gedacht. Nooit. Die vrouw was ook helemaal niet lesbisch, en ik wist meteen dat het nooit iets zou worden. Maar míjn leven stond op z’n kop. Ik voelde dat ik uit moest zoeken wat dat betekende: ik en vrouwen.
Ik begon te kijken naar vrouwen op straat, en ik voelde me ineens heel blij. Van een stille, wat in zichzelf gekeerde vrouw, veranderde ik in een energiek, sportief, vrolijk, bijna manisch mens. Toen ik kort daarna met een vrouw naar bed ging, was dat een turning point. Er viel een puzzelstukje op z’n plaats, ik voelde me lesbisch. Inmiddels zou ik dat niet zo meer noemen. Het is te strikt, te krap. Er blijkt voor mij aantrekkingskracht te schuilen in allerlei soorten en maten mensen. Intussen wilde ik opruimen. Er lag al jaren een brok narigheid uit mijn jeugd te gisten. Ik wilde vooral mezelf zijn, geen geheimen meer hebben, uitkomen voor wie ik ben, mezelf afpellen, zoiets.
Ik ben niet per se een leuker mens geworden, hoor. Ik ben veel minder zorgzaam, veel eigengereider, asocialer misschien zelfs wel. En toch wil ik mezelf dat vergeven. Ik heb ontzettend de behoefte mezelf op de eerste plaats te zetten. Dus ja, ik puber. Enorm. Dat is soms net zo eng als toen ik vijftien was. Want waar ben ik mee bezig? Waar gaat mijn leven in godsnaam naar toe? Wil ik al die prettige zekerheid, al dat vertrouwde zomaar opgeven? Wil ik al die mensen om me heen pijn doen? Tegelijkertijd weet ik dat ik niet anders kan. Ik moet vooruit, een nieuwe fase in. Ik moet door.’’
Dit interview komt uit 50 IK PUBER OOK. Het boek omvat 35 portretten van vrouwen tussen de 46 en 54 jaar die in een turbulente fase van hun leven verkeren. Je kunt het hier bestellen.
lees ook: 5 films en series die je echt gezien moet hebben
