Met de toekomstige nieuwe vrouw van je man naar de bruiloft en babyshower van je zoon en schoondochter: Diana (58) voelt zich vaak erg eenzaam in haar ooit ze vertrouwde gezin.
“Het heeft me toch overvallen, hoe intens verdrietig ik soms nog ben dat mijn man na onze scheiding drie jaar geleden gewoon opnieuw begonnen is. En hoe ik zijn nieuwe vrouw en zijn nieuwe geluk niet kan ontlopen. De scheiding was Gerards initiatief. Hij was verliefd op een andere vrouw, hij wilde ‘nog wat van het leven maken’. Een opmerking waarmee hij ons leven reduceerde tot iets waar hij blijkbaar alleen maar last van had. Ik heb meegewerkt omdat ik niet verder wilde met een man die niet echt voor mij koos, maar het heeft me wel veel moeite gekost. Ik had in 26 jaar niet meer alleen gewoond en kwam in een fase terecht die aan elkaar hing van geldzorgen en onzekerheid. En ik ben er trots op dat ik heb veroverd wat ik nu heb, ook al ging het niet makkelijk.
Gerard daarentegen, ging gewoon door. Met werken, met zijn nieuwe leven. Jongere vrouw – ze heet Sabine – nieuwe dingen. Ik zei wenselijke dingen zoals: ‘Ik gun hem zijn geluk’, maar ik dacht natuurlijk gewoon: ‘Val dood, lul.’ Omdat hij mij had afgeschreven, maar ook alles wat wél goed was in onze relatie. Er kon niet eens een bedankje af voor al die jaren redderen, meewerken en het grootste deel van de zorg voor de kinderen op me nemen. Gerard zei: ‘Dit deel van mijn leven is klaar, ik wil wat anders.’
Nu dacht ik dat ik daar, met vallen en opstaan, de laatste tijd wel vrede mee had gesloten. Omdat je jezelf alleen maar gek maakt door te verlangen naar dingen die er niet meer zijn. En ook omdat mijn nieuwe leven steeds vertrouwder voelde en ik daar steeds gelukkiger in werd. Maar toen ging onze oudste zoon Victor trouwen. Met een leuke vrouw, echt een match waar je hart als moeder van gaat zingen.
Maar door die trouwerij werd ik wel keihard met mijn neus op de feiten gedrukt: Victors vader was er uiteraard met Sabine. Die is maar een paar jaar ouder dan mijn schoondochter en die twee hebben een klik. Dus moest ik in de weken in aanloop naar de bruiloft met haar naar een bruidsfeestje, naar een familiedinertje en zo nog wat zaken. En het is niet dat ik mijn schoondochter en haar stiefmoeder die vriendschap misgun, maar ik heb wel vaak het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde en ik meer uit beleefdheid werd gevraagd.
Dat is iets waar ik mijn zoon niet mee wil lastigvallen, maar het was zeer eenzaam om als moeder van de bruidegom in mijn eentje aanwezig te zijn op zijn bruiloft, terwijl de ouders van de bruid naast elkaar zaten te glunderen en Gerard zijn nieuwe geluk etaleerde. En ik kon wel janken van blijdschap toen de ceremoniemeester voorstelde om ook een foto van het bruidspaar te maken ‘met de eigen ouders’ want dat had ik zelf niet durven vragen.
Aan niets van dit alles heeft Sabine schuld. Mensen kunnen verliefd worden op een ander, ze lijkt me een aardige vrouw. En ze doet erg haar best om me een relatie met mijn zoon en schoondochter te gunnen. Feit is echter dat mijn schoondochter en zij dikke vriendinnen zijn geworden en ik toch iets meer op afstand sta. En dat eerst haar ouders, daarna Gerard en Sabine en toen pas ik te horen kreeg dat er een kleintje op komst was.
Ik besef dat dit het ‘nieuwe normaal’ is, dat ik niet meer dan een bijrolletje meer heb in wat ooit mijn gezin en de kern van mijn hele leven was. En dat hier moeilijk over doen de snelste manier is om er helemaal niet meer bij te horen. Ik hou zielsveel van mijn zoon, ik wil graag deel uitmaken van zijn leven en dat van zijn aanstaande gezin. Dus heb ik me maar te schikken in het feit dat er voortaan altijd een andere vrouw bij zal zijn. Die ik op zich niet goed ken, maar die nu wel een hoofdrol in de familie heeft, zonder deel uit te maken van de voorgeschiedenis. Nogmaals: ik zou hier graag boven willen staan. Maar het vreet aan me. Ik ben er niet trots op.”
Lees ook: Echt niet doen, hoe kwaad je ook bent: je ex kaalplukken
