De zusjes Mirjam en Sandra Ploeg verloren bij de aanslag op de MH17 hun ouders, broer en pleegbroer. Maar de slachtofferrol? Daar kropen ze nooit in. Els Quaegebeur (op de foto samen met Mirjam en Sandra) interviewde de zusjes en schreef er een boek over Zoals Vogels Vliegen.
Mirjam en Sandra Ploeg waren 22 en 18 toen hun ouders, broer en pleegbroer omkwamen bij de aanslag op MH17. Weg was het gezin waarin ze opgroeiden. Weg zorgeloos jong zijn. Ze bleven samen achter in het ouderlijk huis in Maarssen. De keukentafel werd in de zomer van 2014 een kantoor waar ze aan de slag gingen met de verbijsterende nasleep van de aanslag, en met het afhechten van de levens van hun familieleden, die ook aan die tafel hoorden te zitten. Een pot thee, koekjes, twee laptops, een eindeloze to do-lijst, en af en toe troost zoeken bij de hond.
Niet in de slachtofferrol
Het verdriet en het gemis was (en is) er altijd, maar de zusjes hebben zich er nooit door laten bepalen. Zowel in eigen kring als in interviews verzetten ze zich vanaf het begin openlijk tegen de slachtofferrol. Die past hun niet, zo zijn ze ook niet opgevoed. Wel met: rug recht, blik vooruit. En niet bang zijn dat je iets niet kunt.
Leven oppakken
Een jaar na de aanslag verhuisde Sandra naar Utrecht om een gooi te doen naar een normaal studentenleven. Met het oude autootje van haar moeder kon ze binnen een half uur weer bij Mirjam zijn, die het ouderlijk huis tot háár huis had gemaakt, en die ook ging studeren. Rug recht, blik vooruit. De aanslag op MH17 trok de wereld zoals zij die kenden onderuit, maar kreeg hen niet klein.
Kritiek op nuchtere houding
Hun nuchtere houding kon echter lang niet altijd rekenen op begrip. Mensen reageerden vaak ronduit negatief (‘wat zijn jullie hard’), of bezorgd met een onheilspellende ondertoon (‘de klap moet nog komen, dat is wel duidelijk.’) Daarnaast was er bewondering voor de boel bij elkaar weten te houden. Ook daar voelden ze zich ongemakkelijk bij.
Zoals Vogels Vliegen
Mirjam en Sandra besloten hun verhaal te laten optekenen in een boek, in de hoop dat anderen er iets aan zouden hebben. Ze vertellen over hun rouw, de bizarre omstandigheden na de aanslag, het nationale rouwpodium en de vooroordelen en taboes waar ze tegenaan lopen. Zoals Vogels Vliegen gaat ook over zusterliefde en het nest waar ze uit komen, dat zoveel zegt over de manier waarop ze omgaan met het verlies. Zoals Sandra opmerkt in het eerste hoofdstuk: ‘Yo, doe geen aannames. Iedereen rouwt op zijn eigen manier.’
Beeld: © Keke Keukelaar
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
