Liz: “Ik ben eerlijk: er zijn momenten dat ik hoop dat mijn beste vriendin haar man verlaat. Niet omdat ik haar ongeluk wens – integendeel – ik gun haar de wereld. Maar als ik naar hun huwelijk kijk, denk ik vaak: meisje, je verdient zoveel beter.
We waren jong, in de jaren ’80, vol dromen en grootse plannen. We zouden de wereld veroveren, niet een leven leiden van kantoorbaan en huisje-boompje-beestje. We verlangden naar avontuur, passie en financiële onafhankelijkheid. Nooit zagen we onszelf als vrouwen die thuis zouden wachten op manlief en zijn salaris. Maar hier zijn we dan. De routine heeft haar gegrepen, de dromen zijn vervaagd, en daar zit ze: getrouwd, verveeld en gevangen in een sleur.
Ik wil niet de heks zijn die haar huwelijk vernietigt, maar het doet pijn om te zien hoe ze zichzelf wegcijfert. Ze werkt parttime, meer als afleiding dan voor de centen, en haar man lijkt het allemaal wel prima te vinden: hij wil dat het zo blijft, daarover is hij duidelijk. Hij verdient het geld, hij bepaalt alles en zij zorgt voor de hond, soms de kinderen en het huishouden. En ik? Ik hoor haar steeds weer zeggen dat ze meer wil, dat het thuis zo ongezellig is, dat ze zich gevangen voelt. Maar als ik vraag wat ze eraan gaat doen, blijft het stil.
Dus ja, soms hoop ik dat haar man iets doms doet, iets waardoor ze beseft dat ze beter verdient. Dat ze weer die vrouw wordt die ik ooit kende, vol vuur en passie. Want diep vanbinnen weet ik dat ze het kan. Ze moet alleen die eerste stap weer richting vrijheid en zelfontplooiing zetten. Misschien is dat de spanning en vrijheid waar ze naar verlangt, het avontuur dat haar weer laat stralen.
En wie weet, komt er een dag dat ze tegen me zegt: “Weet je nog dat je hoopte dat ik hem zou dumpen? Bedankt voor die spiegel.” Tot die tijd blijf ik haar stilletjes aanmoedigen, hopend dat ze ooit weer voor zichzelf kiest. Want wat is er mooier dan een vriendin die haar eigen leven in handen neemt en de wereld laat zien wat ze waard is.
