Mirjam miste na een nogal uit de hand gelopen SAAR-feestje de trein, bleef logeren in Amsterdam en vergat man & moeder in te lichten. En dat was een beetje dom.
Het feestje ter ere van de lancering van de papieren SAAR was reuze gezellig en overgoten met liters gin-tonic. Gelukkig kon ik bij Els logeren, want de laatste trein was al vertrokken en mijn telefoon helemaal leeg. De volgende dag pakte ik op mijn dooie akkertje de trein naar huis. En daar trof ik een boze JP (‘Ik was hartstikke ongerust’) en een woedende moeder (75) die de vloer aanveegde met haar puberdochter van 49.
Waar was je?
Ik was …
Je was in Amsterdam!
Ja. Maar …
Niks maar. We waren je kwijt.
Maar mama …
Niks mama. Waarom heb je niet gebeld?
Omda …
Je had dood of zo kunnen zijn.
Of zo?
Jij weet precies wat ik bedoel!
Ja maar …
Niks ja maar. In Amsterdam! Weet jij wel wat er allemaal had kunnen gebeuren?
Maar mama, Amster …
Jij ziet het nieuws toch ook, of niet dan?
Ja maar, kom op …
Gotver, nog brutaal ook!
Mam, mijn telefoon was leeg …
Nou èn?
Maar mijn telefoo…
Waar was je?
Mam, rustig, ik was gewoon …
Kutkind.
Pardon?
Ja. Dat ben je, een kutkutkutkind.
Ik was bij …
Nee niks: ik was bij. Je had moeten bellen.
Dat is waar, maar …
Houd je mond. Waarom heb je niet gebeld?
Mijn telefoon was léég.
En in heel Amsterdam was er geen telefoon te vinden?
Ja maar mam …
Dit is echt raar, dit gedrag. Bizar.
Mam ik ben al negenenveer …
Hou je mond! Zelfs op je werk wisten ze niet waar je was!
Wel waar!
Niet waar!
Niet iedereen wist waar ik was, maar mam …
ZWIJG! X$#*@** Waar was je nou?
Dat probeer …
Nee. Nee. Nee. Jij hebt HUISARREST! Ja! Hoor je dat? HUISARREST.
Maar mam …
Wat?
Ik woon al heel lang op mezelf.
