De kinderen zijn eindelijk vertrokken: dat moeten we vieren

-

Yvonne (56) en haar man kunnen hun geluk niet op nu het laatste kind eindelijk het huis uit is. Nooit meer zorgen, doen wat je wilt, hoe leuk is dat? 

“Daar ging ze, met haar vriend naar hun nieuwe appartement. Voor het eerst in 31 jaar hadden mijn man en ik ons huis voor onszelf. De jongste heeft lang thuis gewoond. De oudste twee waren boemerangkinderen die door omstandigheden een paar keer voor langere tijd weer thuis woonden, eentje zelf met zijn eigen kind. Ze waren van harte welkom, we blijven hun ouders, maar wat heeft het een wissel getrokken op ons leven.

Van het zet zwarte gat dat mensen – waaronder onze bloedjes van kinderen – ons willen aanpraten hadden we dan ook totaal geen last. Sterker nog, we lieten onmiddellijk sushi bezorgen (lustte de laatste dochter niet). Stelden een Netflix-lijst samen van ónze favorieten. En fantaseerden wat we nu eens met die vrije kamer zouden doen. Het leek zaak die zo spoedig mogelijk een permanente bestemming te geven, voor er weer eentje thuis dreigde te komen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kinderen en ik wens ze niets dan goeds toe. Maar ik vind het zalig geen rekening meer te hoeven houden met huisgenoten. Koken, wassen, vrienden die óók op de bank kwamen zitten, wisselende werktijden en sportafspraken – het kwam allemaal mijn neus uit.

We gooiden alle rust, reinheid en regelmaat het raam uit. Ontkurkten wijnflessen en dronken die schaamteloos leeg. We scoorden last minute-kaartjes voor het theater. We stonden op zondag niet vroeg op om een armlastig boemerang-kind naar zijn kind te brengen of op een sportveld af te zetten. Ik had eindelijk rust en ruimte om een cursus te doen voor mijn werk. En mijn man genoot onbekommerd dutjes op de bank, zonder nazaten die daar iets van zeiden of luidruchtig gingen koken.

Het is heerlijk en we waren er ook gewoon aan toe. Hoe je ook met je pechvogels te doen hebt, het is niet normaal zo lang met volwassen kinderen samen te leven. We gingen weer eens op vakantie zonder ons schuldig te voelen over het kind dat dit niet kon betalen. En voelden ons niet verplicht een vakantie voor háár te betalen die we vanwege ‘iedereen gelijk’ financieel ook aan de andere twee moesten uitkeren. We waren zo vrij als twee vijftigers na ruim dertig jaar zorgen maar konden zijn.

Het heeft acht maanden geduurd, toen was het nieuwtje eraf. Niet dat ik terugverlangde naar een groot huishouden runnen of weer samenwonen met kinderen en kleinkinderen, maar ik miste toch wat leven in huis. Daarom hebben we een hondje geadopteerd, een zwervertje uit Spanje. Dat kon eerder niet, want onze tweede is er allergisch voor en ik had al zoveel om voor te zorgen. Maar nu kan het wel: mijn man en ik werken allebei vier dagen en op de dagen dat we allebei werken, mag Sacha mee naar mijn werk.

Dus nu hebben we toch weer iets waar we druk mee zijn. We staan op tijd op omdat Sacha moet worden uitgelaten, we zien meer bos dan Netflix, we houden met de hele planning rekening met Sacha en we hebben onvoorstelbaar veel plezier in haar. Handenbindertje, absoluut. Maar ook zingever, geluksbrenger, afleider en gespreksonderwerp. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar het was uiteindelijk toch iets te stil en te rustig, toen we het huis eindelijk weer voor onszelf hadden.”

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN