Een wc waarop duizenden mensen hebben gezeten. Een matras waarop ze god mag weten wat hebben uitgespookt. Irma vindt vakanties oké maar gruwt van de visioenen die ze er gratis bij krijgt.
Thuis koester ik spinnenwebben en stofhoekjes. Eens per week haal ik de zwabber door mijn huis en dan moet het maar goed zijn. Maar dat is mijn eigen vuil. Buitenshuis is het een ander verhaal. Toen de kinderen nog thuis woonden gingen we ieder jaar kamperen. Het eerste wat ik deed als ik bij een camping aankwam, was de wc’s inspecteren. Zagen die er vies uit, dan zochten we een andere camping. Wat in Frankrijk best lastig was, want daar voldoen weinig wc’s aan mijn eisen.
Tegenwoordig gaan we met tweetjes en verblijven we in een hotel of B&B. Die boeken we van tevoren en dan kun je moeilijk wegrennen als het niet brandschoon blijkt te zijn. Meestal valt het allemaal best mee maar het blijft lastig. Want op die wc hebben massa’s mensen gezeten. En op die matras hebben ze god mag weten wat uitgespookt.
Ken je het programma Red mijn Vakantie, waar ze met een infraroodstraal viezigheid opsporen? Ik vrees dat je daarmee altijd wel iets vindt. Ik wil het in ieder geval niet weten. Als het met het blote oog schoon lijkt, hou ik de illusie graag in stand. Bovendien heb ik zo mijn trucjes. Ik ga als het even kan in mijn hotelkamer naar de wc. Restaurants en – nog erger – cafés vertrouw ik niet. Ik probeer er niet bij stil te staan dat er honderden andere mensen op mijn matras hebben gelegen. Doe mijn ogen dicht en denk aan palmbomen, mijn lief die geen seconde piekert over bacteriën, aan de zee (ai, wie daar allemaal in plast). Na een paar nachten voelt het bijna als mijn eigen bed en kan ik rustig slapen.
Als we weggaan, laat ik altijd een fooi achter voor de schoonmaaksters. In de hoop dat ze extra goed poetsen. Voor de volgende gast.
LEES OOK: Irma ging na 25 jaar voor het eerst zonder kinderen op vakantie en kwam terug met 5 leuke tips
