De echte reden waarom ik geen varkensvlees eet

-

Miriam eet nooit varkensvlees. En dat komt door die ene, zonnige middag uit haar kindertijd.

Bij ons thuis aten we thuis net als iedereen in Nederland ’s avonds aardappelen, vlees en groente. En als toetje een bakje vla. Over die aardappelen en die groente stelde ik nooit vragen. Die zag ik groeien op de velden en de akkers rondom ons dorp. Het vlees zag ik nergens groeien. Maar ja, ik zag ook nergens bananen. Dat zei natuurlijk niks. In mijn hoofd groeiden de bieflapjes en gehaktballen aan plantjes ergens ver weg. In Tsjecho-Slowakije of zo. Slavinken hingen aan bomen en kip kwam uit de fabriek.

Hoe het werkelijk zat ontdekte ik toen we op een zondagmiddag thuiskwamen van een bezoek aan opa en oma. In de verte hoorde ik het afschuwelijke gekrijs van een levend wezen. Ik rende erop af. Ik hoorde mijn ouders nog roepen: ‘Nee Miriam, niet doen!’ Maar het geluid was zo angstaanjagend dat ik er als een magneet naartoe getrokken werd.

Ik wurmde mezelf door de coniferenhaag van de achterburen en ontdekte dat het geschreeuw uit hun schuur kwam. Ik kende die schuur. In die schuur stond een grappig, megagroot varken. Van de buurman mocht ik dat varken weleens voeren. Dan haalde ik uit een juten zak van die zwarte langwerpige korrels en at dat lieve, grote dikke varken voorzichtig uit mijn handen.

Ineens werd het stil. Doodstil. Ik twijfelde, ik wist niet wat ik aan zou treffen. Iets in mij zei dat ik moest gaan kijken. Stapje voor stapje liep ik naar de schuur. De deur stond open. Ik stapte naar binnen en bevroor ter plekke. Het varken hing met zijn rug tegen de muur. Zijn vier pootjes waren vastgebonden met stevig, bruin touw. Het dier was van boven tot beneden opengesneden. Het bloed gutste eruit.

‘Wat doen jullie nou?’ vroeg ik. De buurman en zijn vrouw draaiden zich om. ‘We slachten het varken.’ We. Slachten. Het. Varken. Ik begon te schreeuwen. Binnen een paar seconden renden mijn ouders de tuin van de buren in.

Mijn vader sloeg zijn armen om me heen. ‘Het is al goed Miriam, het is al goed.’ Het is al goed? Het is al goed? ‘Papa, ze hebben het varken vermoord!’ Ik gilde. Huilde. Gaf over. Waarom? Waarom zou je zoiets doen?

Toen stelde mijn moeder mij die ene vraag die ik zelf nooit had durven te stellen. ‘Miriam, waar denk je dat ons vlees vandaan komt?’ Ik snikte: ‘Van… de… slager…’ De volwassenen schoten in de lach. De buurman, de buurvrouw, mijn vader, mijn moeder. Daar stond ik. Het varken druppelde na.

Langzaam maar zeker drong tot me door wat mijn moeder duidelijk probeerde te maken. Ik was in shock. Groeit vlees dan niet aan bomen? Ergens in Tsjecho-Slowakije of zo?’ vroeg ik in de stille hoop dat mijn droom de waarheid was. Voor de tweede keer lachten de volwassenen.

Die avond aten we aardappelen, vlees en groente. Het vlees liet ik jarenlang voor wat het was. Varkensvlees heb ik nooit meer gegeten.

Lees ook: Paprika in plaats van pillen? Flikker toch op

gifgif
Miriam Mars
Miriam Mars
Miriam (54) woont samen met JP en Kater Koos ergens in Brabant. Naast haar werkzaamheden als ZZP'er, werkt ze ook parttime voor een golfschool. Sinds 2021 is ze, naast moeder van twee volwassen kinderen, oma van Jan. Als de in Dubai woonachtige Jantje met zijn ouders in Nederland is laat ze alles uit haar handen vallen voor hem en is ze onbereikbaar voor iedereen. Meer weten? Op Instagram miriammars1968 laat ze alles zien. Nou ja. Bijna alles.

RECENTE ARTIKELEN