Hoe Els na drie weken weer thuiskwam in een leeg huis: ‘Alleen de tafel staat er nog. Er ligt een bos bloemen op. Even vrees ik dat ze van hem zijn, als bizar afscheidsgebaar.’
“Je mag alles meenemen”, zeg ik. “Behalve de eettafel want die heb ik al veertig jaar.” We staan in de huiskamer en hij kijkt verlekkerd naar de restanten van ons huwelijk. De schilderijen die we kochten op huwelijksreis in Israël. De Ikeabank waarop we acht jaar ineen verstrengeld naar Boer Zoekt Vrouw en Ik Vertrek keken. De eettafelstoelen waarop we zaten als we genoten van de door hem gemaakte ontbijtjes: twee eitjes per persoon, versgeperste jus, geroosterde boterhammen met roomboter, koffie.
Hij pakt een notitieblokje en een pen. “Zullen we ook even door de rest van het huis lopen?” Zijn werkkamertje waar hij bridgete achter de computer een levendig liefdesleven onderhield met vrouwen op datingsites. Als hij daar zat riep ik vanuit de woonkamer: “Wil je nog iets drinken?” En als ik dan een cola of glas wijn voor hem zette, zag ik op het scherm onbegrijpelijke maar evengoed uiterst onschuldige bridgekaarten.
En dan staan we in de slaapkamer en kijken naar het bed dat we samen kochten. In de beddenwereld gingen we tot ontzetting van de verkoper wel erg dicht tegen elkaar liggen. Verliefde mensen oké, maar liever niet voor zijn ogen. Mijn aanstaande ex noteert dat hij het bed mee mag nemen. “Ook de matras?”, vraagt hij. Natuurlijk, juist de matras. Ik ga niet de rest van mijn leven in een graftombe liggen. De wasmachine en droger blijven, want door mij betaald. En ze zijn van Miele en kunnen dus nog honderd jaar mee. Ik ga dan wel scheiden, maar heb niet mijn verstand verloren.
In tien minuten is acht jaar huwelijk verdeeld. Ik loop naar de kapstok. “Morgen komt de verhuizer voor een offerte”, zegt hij monter. Hij kijkt alsof we zojuist vakantieplannen hebben gemaakt. “En donderdag de taxateur.” Het is juli, 2018. Buiten is het warm, iedereen loopt in een T-shirtje. Ik trek mijn donzen winterjas aan omdat ik niet kan stoppen met rillen.
Drie weken later kom ik voor het eerst weer thuis. Alles is weg. Ook de man en de pup die we een halfjaar geleden kochten. Er staan twee tuinstoelen voor de stoffige, halflege boekenkast. Op de tafel die ik al veertig jaar heb ligt een bos bloemen. Even vrees ik dat ze van hem zijn, als bizar afscheidsgebaar. Goddank, ze zijn van een lieve vriendin. Er zit een kaart bij waarin ze me sterkte wenst en belooft vrijdag voor me te koken. Ik trek een keukenla open en zie dat de helft van ons servies is verdwenen. In de koelkast staat niets, zelfs geen pak melk. De man die jarenlang zo goed voor me zorgde bestaat niet meer.
Lees ook: The Affair – topserie voor verlaten vrouwen
