Nanda heeft 25 jaar verkering met Silvester. Samen hebben ze hun gezin gerund en carrière gemaakt, twee druktemakers. Ze kunnen haast niet geloven dat ze alle fases hebben doorstaan. En ze kunnen al helemáál niet meer geloven dat ze ooit nog uit elkaar zouden gaan…
Ik stap bij hem in de auto en Silvester zegt: ‘Als ik dit geweten had, was ik niet met je getrouwd.’
‘Doe niet zo gek,’ zeg ik, ‘echt?’
Hij knikt: ‘Ja, echt.’
Silvester en ik zijn nu 25 jaar samen. We zijn het zachtzinnige stadium voorbij en noemen onze relatie ‘bruut eerlijk’. Terugkijkend zijn er 4 stadia geweest in onze relatie.
Fase 1: Je bent geweldig en je hebt altijd gelijk
Wát was het fantastisch om alle avonden mee te gaan naar comedyclubs, om te borrelen met vrienden en om nachtenlang vrije seks te hebben. De pret was gierend en de mogelijkheden waren eindeloos.
Fase 2: Wat doe jij nou?!
Toen we eenmaal kinderen hadden, moesten we samen het gezin runnen. Hypotheek, schoolwerk, sportclubs… Wat ik normaal vond (niet alle avonden magnetron-eten), bleek voor hem totaal onbelangrijk en wat hij normaal vond (de vloer elke week dweilen), deed er voor mij niet toe. We snapten soms helemaal niets van elkaar en in de drukte was er nauwelijks tijd om dat rustig te bespreken.
Fase 3: Ik kan helemaal niet met jou leven!
Tijdens de puberteit van onze kinderen moest er orde op zaken worden gesteld. Was het niet met elkaar, dan maar zónder elkaar, want er móést iets gebeuren. We gingen vaker zelfstandig op pad, even uitrusten. Discussies werden niet meer tot het naadje gevoerd, we werden er te moe van en we namen sommige beslissingen zonder overleg. Vanaf nu ging het om het grotere belang: het gezin en de kinderen. Wat bleek? Als we elkaar wat ruimte gunden, verdwenen veel van de discussies als sneeuw voor de zon!
Fase 4: Bedankt voor de prachtige jaren
Na vijfentwintig jaar hebben we nog dagelijks geanimeerde gesprekken, geregeld slappe lach – en ja, vanzelfsprekend óók seks. Alles is vrijer en fijner geworden nu de druk op onze schouders minder hoog is. Bovendien hebben we in fases 2 en 3 elkaars gekkigheden goed leren kennen.
Na de eerste shock kwam er de berusting en daarna bleek dat we er prima mee konden leven. Zijn aanpakkerigheid is een heerlijke match met mijn filosoferende natuur (lees: kletsen over alle details) – vinden we nu. Hoe handig is het, dat we vaak al kunnen voorspellen hoe iets op de ander overkomt, zodat we er rekening mee kunnen houden? Vergeten zijn alle strubbelingen, het is wat dat betreft net een bevalling. Zodra het voorbij is, ben je de pijn vergeten.
‘Wat was het ook alweer waarom je niet met mij had willen trouwen?’ vraag ik vijf minuten later. We zijn op weg naar een filmpremière.
‘Weet ik niet meer.’
‘Jawel, ik wil dat gebruiken in mijn blog voor Saar Magazine.’
Hij haalt zijn schouders op.
‘Was het soms dat ik altijd als laatste klaar ben? Of ging ik weer gestrest de deur uit?’
Maar nee, hij weet het niet meer… Tot op de dag van vandaag niet… Terwijl hij het vijfentwintig jaar geleden toch echt als een dealbreaker zou hebben genoteerd – dat beweert hij althans.
Zo gaan we langzaam naar, Fase 5: Je bent het meest dierbare in mijn leven
Inclusief al onze gekkigheden, waar we om lachen en waar we ons aan ergeren. Maar waarvan we na vijf minuten niet eens meer kunnen benoemen wat het ook alweer was.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
