Dag middelbare school van mijn kinderen – het is mooi geweest

-

Aan alle dingen komt een eind: ook aan de middelbare schoolcarrière van je kinderen. Nooit meer naar een ouderavond, nooit meer het stoffige aardrijkskunde lokaal en nooit meer boeken kaften. Anne-Marie vindt het stiekem best jammer. 

Een wat smakeloos jaren ’70 gebouw waar het toch gezellig is, door gegiebel, geduw, overslaande puberstemmen, rondslingerende boterhamzakjes, en hier en daar een warrige docent. Op de middelbare school van mijn eigen kinderen rook het nog precies hetzelfde als in mijn tijd. De kranen in het scheikunde-lokaal, de stoffige posters bij aardrijkskunde, de bak vol vergeten kledingstukken: alsof de tijd had stilgestaan. Ooit giebelde en klierde en hing en zweette ik op zo’n school en maakten we flauwe grappen over de (kleren van) de docenten. Nu deden mijn kinderen dat hier.

Ik kwam op ouderavonden, waar sommige ouders in anderhalf uur meer vroegen dan de meeste leerlingen in een heel jaar. Er bleken grote zorgen; er dreigden burnouts van het vele huiswerk, of een kamp was onverantwoord begeleid door excessief blowende vijfdeklassers. Een trouwens, hadden ze op school eigenlijk wel een beleid in geval van een terroristische aanslag?

De docenten bleven altijd geduldig. Telkens legden ze weer uit wat je met Magister kunt of hoe de eindexamencijfers tot stand komen (Ik snap het nog steeds niet, en dat hoeft ook niet, want ik zat er tenslotte niet zelf op school.)

Soms werd ik ingepland voor een gesprek met deze of gene docent. Opmerkelijk hoe goed ze mijn twee pubers vaak bleken te kennen, al kwamen er dagelijks honderden exemplaren van voorbij in hun klaslokalen. (Behalve die ene docent dan, die per abuis de acht minuten die we tot onze beschikking hadden, vol lulde over het kind van een ander. )

Aan mijn eigen docenten heb ik vooral goede herinneringen, maar ook op de school van mijn kinderen zie ik mensen met een stalen wil, een hart van goud en emmers geduld. Want ga er maar aan staan: uitschietende gasten met rondvliegende hormonen iets leren uit een boek. Er zijn er die al meebewegend met de puberhumor, hun vak met liefde kunnen overbrengen. Er zijn mentoren die de benen uit hun gat lopen om kinderen met heftige problemen te helpen. Taaldocenten die met leerlingen een nieuwsbrief maken, die lekkerder wegleest dan menig professioneel magazine. En strenge conciërges die toch vaak een oogje dichtknijpen. Als … je het verdient.

Er waren de bekende klachten van het naburige winkelcentrum. En soms van buurtbewoners. Ze zijn niet altijd zo schattig. Er waren muziek-, toneel- en debatavonden, waar ouderwets gejoeld en gejuicht werd. Ontroerd keek ik naar verlegen, onopvallende sprieten die op een podium plots uitgroeiden tot formaatje wereldster. Ik zag jongens die voor het eerst een pak aan hadden en in een klap man leken te zijn. En stellen met serieuze relaties, mijn hemel, was ik ook al zo volwassen op mijn zestiende? Vast niet.

Soms kwamen ze even langs in een tussenuur, om de keuken leeg te roven en weer verder te trekken, als een kudde grazers. Soms bleven ze even plakken, aan elkaar of aan een Netflixserie. Ik ga het allemaal missen.

Want aan alle mooie dingen komt een eind. Nog één keer zal ik op school komen, voor de examen-uitreiking. Hun afscheid, maar ook opnieuw een beetje dat van mij.

Lees ook: 20 herinneringen aan de middelbare school

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN