Ella is schoon, maar haar auto is een ander verhaal. Hondenharen, koffiebekers, zand, troep, plus een overlevingspakket omdat je middenin de zomer zomaar zou kunnen insneeuwen. Zo rijdt ze door het land.
LEES OOK: De goorste plekken in je schone huis
Met garages heb ik een haat-liefde verhouding. En dat komt niet per se door het feit dat je auto tegenwoordig op de brug moet als er een koplamp moet worden vervangen. Het komt eerder omdat de mannen achter de balie en in de werkplaats en ik elkaar nooit zullen begrijpen. Het begint al bij het afleveren voor een servicebeurt. Op mijn leeftijd met een knappe jas en een beetje lipstick, ben ik best een keurige mevrouw. Mijn auto ziet er echter uit alsof er permanent drie ongemanierde pubers in wonen.
Ik heb monteurs letterlijk zien terugdeinzen bij het openen van het portier, terwijl de chauffeursstoel toch altijd keurig vrij is. Er is geen sprake van ‘vies’ vuil zoals beschimmeld brood, ik kruimel nu eenmaal gretig tijdens lange ritten. Een mens moet lege koffiebekers toch ergens kwijt. En de honden mogen zich na een duik graag even paneren in het zand en schudden zich dan bij voorkeur in de auto uit. Het gaat dus om een melange van droog vuil: wat stof, wat zand en hier en daar een verpakking. En verder heel veel spullen, want ik ben een rampendenker en je weet nooit wanneer je insneeuwt, tenslotte.
Dit leidt soms tot emotionele taferelen in werkplaatsen. Want wie in een garage werkt, houdt per definitie van auto’s. Dit zijn de mannen die hun wagen niet alleen door de wasstraat halen, maar er dan ook meteen zo’n enorme stofzuiger bij slepen (ik hoop dan altijd maar dat ze dat thuis ook doen). Die bij een bescheiden reuteltje met een stethoscoop naar de carburateur gaan luisteren. En bij wie je gewoon in kunt stappen zonder dat er eerst een ontruiming hoeft plaats te hebben, maar die liever niet hebben dat je in de auto iets consumeert.
Ik heb een ander soort relatie met mijn auto. Ik zal de schat geen nieuwe banden onthouden als hij daaraan toe is, maar stof is óók een beschermlaagje en aan het interieur zie je tenminste dat erin geleefd en genoten wordt. Er zijn mannen die zich hier niets bij kunnen voorstellen. Ooit heeft een monteur zelfs geweigerd een beurt af te tekenen, omdat hij het reservewiel niet had kunnen checken. En hij het verdomde om mijn bagageruimte – waar zich volgens vriendinnen een uitvouwbare reserveauto in bevindt – leeg te ruimen. Hij was ook al naar huis gegaan, vermoedelijk om even te gaan liggen met een koele doek op het voorhoofd.
Ik ook naar huis, woedend de achterbak leeghalen en de volgende woedend terug naar de garage, alsof ik niets anders te doen had. Er volgde een pittig gesprekje over ‘dienstverlening’, ‘klantvriendelijkheid’, ‘autoverwaarlozing’ en ‘er zijn grenzen’. Het verliep volledig kansloos volgens ‘Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus’. Waarna de kwestie alsnog werd afgehandeld en we narrig uit elkaar gingen. Was wel een leermomentje, sindsdien zorg ik dat de achterbak vrij is. Maar verder moeten ze niet zeuren over een beetje rommel.
Dat deed de mijnheer die mijn ruitschade deze week herstelde ook niet. Het was een knappe jonge hipster, type niet-gek-te-krijgen, met de onvermijdelijke baard. Ik twijfelde aan de andere kant van de balie tussen moederlijke waardering en een beetje cougar-flirten Hij verving vakkundig de voorruit, overhandigde me de sleutel en zei uitgestreken dat hij ook even een handdoek over het dashboard had gehaald met de woorden ‘Ik dacht dat u dat vast niet erg zou vinden.’
Het was voor het eerst in 33 jaar dat ik me schaamde voor het… doorleefde interieur van mijn wagen. Keurige hipsters zien me blijkbaar als een ranzige vrouw van middelbare leeftijd die niet in staat is haar auto aan de kant te houden. Thuis heb ik de stofzuiger erbij gepakt om ook de rest wat te fatsoeneren. De gêne was toen allang gezakt, maar door mijn schitterende, brandschone nieuwe voorruit zag ik ook zelf wel dat het zo niet langer kon. En bedankt, Juriaan.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
