Als je dochter zo lang heeft moeten wachten op haar tweede kind, ben je misschien nog wel blijer met zo’n klein wondertje dat drinkt en kijkt en lieve zuchtjes zucht.
De mobiel rinkelt en hoe vroeg in de ochtend het ook is, ik weet het meteen: hij is er. Hij is er! Onze schoonzoon heeft tranen in zijn stem. Hij is er, zegt hij, vannacht geboren, alles goed. We rennen als kippen zonder kop en rijden slaapdronken naar het ziekenhuis. Al zouden we in de parkeergarage moeten wachten, we willen er zijn.
Het piepkleine mannetje heeft rossig blond haar, best veel voor zo’n kleine baby, turquoise blauwe ogen, de kromme pink van zijn vader (familiekenmerk) en och wat een lieve scheve teentjes, precies die van zijn mama, onze jongste dochter. Hij is een maand te vroeg, maar wie maalt daar nou om. Hij is gezond, alles zit erop en eraan. Hij drinkt, hij kijkt, hij zucht lieve zuchtjes, hij slaapt. Niet in zijn wiegje, niet in de wagen, hij slaapt alleen op de borst van zijn moeder. Of zijn vader. Of zijn opa. Nou snap ik dat laatste heel goed want ik slaap ook het liefste op de borst van die opa, maar handig is het natuurlijk niet. We voegen ons echter volledig naar de piepkleine pasgeboren commandant. We zijn zo blij dat hij er is, we hebben zo lang op hem moeten wachten.
Zijn grote zus is vijf jaar. Ze werd geboren met een spoedkeizersnee. Dat kan alleen in Nederland, denk ik soms, úren in barensnood (dat woord!) en dan op het laatste moment, hup, de operatiekamer in, keizersnee. Maar als de baby er eenmaal is, vergeet je alles. Toch? Ons eigen meisje en ons nieuwe kleine meisje, we waren zo ontzettend gelukkig dat alles goed was afgelopen. Dat daar zo’n god-wat-een-mooi-grietje in de armen van haar mama lag.
Mijn dolgelukkige dochter wist op dat moment niet dat haar spoedkeizersnee met dikke rafels was gesloten. Dat werd pas duidelijk toen ze jaar in, jaar uit zwanger probeerde te raken van nummer twee. Het kind dat na nummer één zei: ‘Je hoeft maar naar me te wijzen of ik ben al zwanger’, begreep niet wat haar overkwam toen zwangerschap nummer twee gewoon wegbleef, hoeveel er ook gewezen werd.
De huisarts wist het ook niet (‘misschien heb je stress’) dus mijn dochter googelde zich een slag in de rondte door gynaecologisch wonderland en ontdekte zo de niche. De niche is een holte in de baarmoederwand die kan ontstaan door een ‘rafelig litteken’ van een eerdere keizersnee. In die holte verzamelt zich bloed. Nog voor een bevrucht eitje zich goed en wel kan innestelen, stroomt het tezamen met dit opgehoopte bloed naar buiten. Je bent heel erg ongesteld en niet zwanger. Ze ontdekte ook dat de VU er onderzoek naar doet. Want hoe kan het, bedacht een groepje gynaecologen daar, dat je opeens ‘onvruchtbaar’ bent terwijl je al een baby hebt gehad? En ze ontdekten een verband tussen de ‘onvruchtbare’ vrouwen: allemaal hadden ze een keizersnee achter de rug. Na een minutieuze drie uur durende operatie waarbij de baarmoederwand voorzichtig werd rechtgetrokken, zei de professor tegen onze dochter: ‘De operatie is geslaagd maar of je zwanger wordt kan ik niet beloven.’
En nu houden wij dit prachtige kleine jongetje in onze armen. Daar ben je dan, zeggen we om de beurt tegen hem. Daar ben je dan.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
