Er ontstaat steeds meer onenigheid tussen de mensen die voor en tegen de coronamaatregelen zijn. De verdeeldheid is groot. Dat leidt tot vervelende situaties en ruzies. Zelfs midden op straat, zoals Vala laatst meemaakte.
Afgelopen zaterdag liepen we over straat, mijn man en ik. We waren ons van geen kwaad bewust toen ons een oudere man tegemoet kwam. Hij zag er normaal uit, netjes, en we gingen beleefd achter elkaar lopen om hem de ruimte geven. “JULLIE MOETEN AAN DE OVERKANT LOPEN!” schreeuwde hij opeens boos en keihard, met een priemende vinger naar de andere kant van de straat wijzend. “ROT OP JULLIE! STELLETJE SCHOFTEN!” Waarna hij ons woest bijna omver duwde en weg beende. Mijn man vond het dolkomisch, zo’n fulminerende oude knar, maar ik was geschrokken. Wat bezielt iemand om midden op straat tegen een paar volslagen vreemden te gaan staan schreeuwen? We deden niets verkeerd, we liepen daar alleen maar. Maar dat is wat corona doet met mensen. De angst regeert. En is, zoals het een slechte raadgever betaamt, de reden dat we steeds meer tegenover elkaar komen te staan.
De zus van mijn beste vriendin werd laatst door een onbekende man bespuugd en uitgescholden omdat haar zoontje van 1 jaar zich verslikte in een slokje water en daardoor moest hoesten. Woedend brieste de man ten overstaan van een plein vol mensen dat ze een onfatsoenlijk stuk vreten was omdat ze haar ‘zieke kind’ gewoon mee naar buiten nam. En dat hij hoopte dat ze zelf ‘lekker corona’ zou krijgen. Persoonlijk weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik nou van al die maatregelen vind. Wat ik wél weet is dat steeds meer mensen gek geworden zijn. Corona maakt ons gek. Het zorgt ervoor dat we elkaar met argusogen bekijken en dat we denken dat iedereen die niet voor ons is, dús tegen ons is. Dat vind ik persoonlijk veel enger dan dat hele virus en die tweede golf die kennelijk ieder moment om zich heen kan grijpen. Want als we, naast onze gezondheid en onze vrijheid nu ook nog ons fatsoen verliezen, zijn we inderdaad wel ten dode opgeschreven.
Lieve mensen, ik snap dat dit rare, onzekere tijden zijn. Ik begrijp ook dat het ingewikkeld is dat er zoveel verschillende meningen zijn en dat je mensen tegenkomt die in jouw optiek volstrekt verkeerd op deze toestand reageren. Ik snap dat er veel angst is. Soms ben ik ook bang. Maar kunnen we alsjeblieft proberen om normaal tegen elkaar te blijven doen? Kunnen we er alsjeblieft vanuit gaan dat we allemaal, op onze eigen manier en vanuit ons eigen perspectief, ons best doen? Al was ik de grootste coronascepticus van Nederland (dat ben ik niet), dan nog zou ik niet bewust een oudere meneer tegemoet lopen in de hoop hem te besmetten. Al was ik de grootste coronadeuger van Nederland (dat ben ik ook niet), dan zou ik nog niet en plein public een jonge moeder met een hoestend kindje bedreigen. Gewoon omdat dat idioot gedrag is, altijd, onder welke omstandigheden dan ook. Ja, misschien vergaat binnenkort de wereld. Maar zullen we dan met z’n allen wel beschaafd ten onder gaan?
Sowieso gaan we dit niet te boven komen als we elkaar de maat nemen. Dan roeit dat virus ons niet uit, maar dan doen wij dat eigenhandig zelf wel. Gewoon omdat een maatschappij waarin ‘verdeel en heers’ de modus operandi is gedoemd is naar de verdommenis te gaan. Juist nu is het belangrijk dat we het met z’n allen doen. Dat betekent dus dat we elkaar niet moeten veroordelen, maar respecteren, en meer dan ooit ons best moeten doen buiten ons eigen referentiekader te kijken en oog te hebben voor dat van anderen. Ook als dat haaks staat op dat van onszelf. Het uitgangspunt, en dat is het verschil tussen alle andere maatschappelijke issues en het corona-issue, is namelijk voor iedereen hetzelfde: dat we hier doorheen komen. Hoe dat moet, weet eigenlijk niemand. Maar van elkaar uitschelden op straat wordt in ieder geval niemand beter. Dan is straks het virus weg, maar leven we uiteindelijk nog steeds in een compleet verziekte maatschappij.
Lees ook: 22 gedachten over mannen in de supermarkt
