Carnaval valt laat dit jaar. Het begint 3 maart en dat klopt niet in mijn hoofd. Met Carnaval moet het koud zijn. IJskoud. Zo koud dat je denkt: gadverpielekes jong wat ist koud. Dat je in je carnavalspakske om drie uur ’s middags richting centrum fietst, het snot uit je neus loopt, je dat snot met je handschoen afveegt waardoor je handschoenen bevriezen en dat je dan totaal verkleumd een dampend café binnenstapt, je bril beslaat en een ijskoud biertje in je handen gedrukt krijgt en proost terwijl je staat te ontdooien.
Carnaval is afzien. Je vrienden in het feestgedruis kwijtraken. Gekmakende jeuk op je hoofd vanwege de synthetische pruik. Knellende kleding. Onhandige schoenen. Urenlang wachten bij de wc’s. Innig gearmd met onbekenden van kroeg naar kroeg trekken.
Dat je na sluitingstijd met je bedwelmde hoofd op zoek gaat naar je jas, je fiets en niet te vergeten je fietssleutel. Dat je ineens zin krijgt in frikandellen en shoarma en je al klunend een weg baant door feestgangers die walmen naar drank, zweet en knoflook.
Met carnaval beland je met je fiets in het bevroren struikgewas. Word je de volgende dag wakker met een bonkende kop en een droge bek en overal spierpijn en striemen en geen idee hoe je precies bent thuisgekomen. Dan kom je beneden en staat er iemand eieren te bakken met spek. Een wildvreemde man in een blauw Pino-pak maar zonder Pino-hoofd waardoor je je ineens in een Fellini-film waant maar toch je schouders ophaalt.
Dat je in je woonkamer twee innig verstrengelde slapende dansmariekes aantreft, of althans wat daarvoor door moet gaan. En dat je bij nadere inspectie ontdekt dat het oude klasgenootjes van je zijn uit 1987. Dat het langzaam maar zeker weer begint te dagen. O ja, wacht. Er was iets met een struikgewas en twee bevroren handen, een overvloed aan blauwe veren en twee bekende stemmen uit lang vervlogen tijden die aanboden je naar huis te brengen.
Dat is carnaval. Niet dat je je overdag in je Pino-pak op een zonovergoten terras laaft aan droge witte wijn, salade en zonnestralen. Dat je eerst die pruik en bril afzet om vervolgens je carnavalspakje van je af te pellen met de woorden: ik heb het zó warm. Dat je, als de avond valt, je Pino-pak weer omhoog trekt omdat het toch wel een beetje frisser wordt en dat jij en je vrienden blijven zitten tot het tijd wordt naar binnen te gaan. Waar iedereen een gloeiende kop heeft, niet van de drank maar van de warmte, en het voornaamste onderwerp van gesprek de aangename temperatuur van die dag is.
Met carnaval moet je niet rozig worden van wijn of zon waardoor je al tegen 21.00 uur huiswaarts gaat, een kopje muntthee drinkt en Netflix aanzet. Carnaval is afzien met blauw gevederde Pino’s in je keuken en innig verstrengelde dansmariekes.
Carnaval valt laat dit jaar. Ik sla het maar eens over.
Lees ook: We leggen het nog 11 keer uit: zo vier je carnaval
