Carine is een Limburgse die ook in de Randstad heeft gewerkt en gewoond. De verschillen tussen vrouwen in de Randstad en uit de provincie fascineren haar mateloos.
Geschreven door Carine Vaessen
Ze hebben ieder zo hun bijzonderheden: de vrouwen die in de grote stad wonen en de vrouwen die daar vér vandaan wonen. In mijn omgeving komen bijna geen bakfietsmoeders, vrouwen met een designerbag, in yogaoutfit gehulde vrouwen, bekende vrouwen, vrouwen met een hondje in hun tas, hockeyvrouwen, vrouwen met grote haast of hooggehakte zakenvrouwen voor in het dagelijkse straatbeeld. Randstadvrouwen doen álles op de fiets: (klein)kinderen transporteren, boodschappen doen, lippenstiften, bellen. Vaak kunnen ze dit ook nog allemaal tegelijk. Ze houden al fietsend kantoor.
In de provincie zie ik andere dingen die mij fascineren. Vrouwen die geheel vrijwillig op Wolky’s rondbanjeren bijvoorbeeld. Of een Desigualjurk met een legging eronder dragen. Dat is bepaald geen zeldzaamheid. De fiets halen we hier heus van stal, maar echt niet om de vier tassen boodschappen -én de kinderen- mee te vervoeren. Vrouwen uit de Randstad doorkruisen zonder schaamte, keihard door hun telefoon tetterend, de stad door. Op designersneakers en met een veel te dure trash bag van Susan Bijl in de handjes, dat dan weer wel. Dat zie je hier niet gebeuren. Sneakers met een panterprintje en een ritsje aan de zijkant zijn hier al heel gewaagd. Aan een nylon opvouwtasje van bijna veertig euro doen we natuurlijk ook niet.
In de Randstad kan de outfit niet hip genoeg zijn. Dan gaat het niet alleen om de kleding van de vrouw, de appearence wordt veel verder doorgevoerd dan hier: zelfs de hond (pomeriaan, labradoodle of toypoodle) en de regenjas (Rains, Maium) is van de juiste brand. Daarbij is het heel belangrijk dat peperdure merken lekker casual gecombineerd worden met vintage of H&M.
Vintage is in de provincie gewoon tweedehands. Als je je in Limburg opmaakt voor een feestje dan zie je er ook feestelijk uit. Om door een ringetje te halen. In de Randstad is het veel cooler om te mixen & matchen en moet een outfit juist niet 100% passen. Er is meer ruimte voor een eigen draai, waarschijnlijk omdat Randstadvrouwen zich minder aantrekken van wat anderen van hen zullen denken. Ze lijken vrijer in hun garderobe-keuze en kleuren relaxt buiten de lijntjes. Kunnen wij weer van leren.
Vrouwen uit de provincie (uit het ganse land, let er maar eens op) lijken een bijzondere voorkeur te hebben voor raar haar. Ze laten zijkanten opscheren, creëren kuiven en maken die roze, blauw of groen. Ze deinzen niet terug voor asymmetrische shit en kleuren te rood of te zwart. De gemene deler is wel dat het gemakkelijk moet zijn. Ik vraag me af wat de betreffende kappers adviseren. ‘Zullen we deze keer helemaal uit ons bolletje gaan en een roze spoeling doen/ één kant kort knippen en de andere niet? Is trouwens ooit onderzocht of vrouwen een degelijke outfitkeuze compenseren met óf een gewaagd kapsel óf een tattoo op hun onderarm?
Naast uiterlijkheden zijn er ook nog fascinerende verschillen in lifestyle te bespeuren. Als een Randstadvrouw zegt dat ze qua eten ‘niks in huis heeft’, dan heeft ze letterlijk niks in huis. (Een pot pesto en een beschimmeld stuk kaas niet meegerekend). Als een Limburgse zegt dat ze niks in huis heeft, dan kun je nog zeker twee maanden lang met vijf man eten.
Op een feestje in de Randstad vragen vrouwen die je niet kent binnen no-time wat voor werk je hebt. Dat vragen ze in Limburg nou nooit. Daar is het dan weer heel belangrijk dat je gezellig een wijntje/biertje mee drinkt en dat je de borrelhapjes niet terzijde schuift. Het geven van rondjes is denk ik ook niet uitgevonden in de Randstad. Een Limburgse is bakken met geld kwijt, want gewend aan rondjes geven. Daar doen ze in de Randstad niet aan. Je krijgt gewoon niks terug.
Het kan trouwens geen toeval zijn dat Randstadvrouwen kinderen hebben wiens haar altijd heel erg leuk zit. Zelfs als het niet leuk zit, zit het leuk. De kids dragen ook lekker duurzame kleding van hele exclusieve merken gecombineerd met iets authentieks vintage zodat het geheel weer in evenwicht is. Dat is de kosmopolitische vibe. Kinderen, van basisschool tot pubers lopen er in de provincie beduidend saaier gekleed bij. Vooral-niet-opvallen is in de provincie populairder dan in de Randstad.
Wat me ook opvalt. Randstadvrouwen hebben vaker dan gemiddeld een casual chique geklede man aan hun zijde. Dat hebben ze dus weer goed bekeken. De mannen van provincievrouwen kennen het begrip casual chique niet. Zo is een overhemd met ruiten favoriet. Ook sweaters met letters doen het goed. Steeds vaker lijken stellen op elkaar. Ze hebben, ik spreek van een trend, vaak dezelfde fiets (een e-bike) met dezelfde fietstas (wel ieder een andere kleur) en ze dragen dezelfde gemakkelijke outdoorjas. Er is zelfs een naam voor zulke koppels: ANWB-stellen. Ik gok erop dat ze in de Randstad niet of nauwelijks voorkomen.
In de Randstad sjeest de vrouw dan weer op een anti-diefstal rider van VanMoof naar een nieuwe koffietent om samen met een vriendin een chai latte met sojamelk te drinken. Daarna door naar een afspraak bij de Blowbar, Waxbar of Browbar. Hebben we niet. Kan hier niet. Wij gaan gewoon bij elkaar op de koffie.
In de Randstad zijn meer vrouwen met zichtbare cosmetische ingrepen te zien in het straatbeeld. Hun lippen zijn vaak het haasje. Botox of een filler mag gezien worden. Heel wat anders dan het voorzichtige ‘positive aging gebeuren’ dat zich hier in de provincie afspeelt. Hier laten we wel iets doen, er frisser uitzien heet dat, maar niemand mag het daadwerkelijk zien. ‘Wat zal men ervan denken’, telt wat zwaarder in de regio.
In de ogen van deze Limburgse ownen vrouwen in de Randstad meer hun plek. Ze zijn onafhankelijker, meer aanwezig, mondiger zoals je wilt. Randstadvrouwen zijn de maatstaf waar de regio naar (op)kijkt. We krijgen ook geen andere flavours te zien en te horen in talkshows, films, op de radio, in vrouwenbladen, als influencer of in de politiek.
Randstadvrouwen spreken Randstadtaal. Dat is de norm. Een Limburgse heeft haar zuidelijke tongval. Zeker als ze in de Randstad opereert, is dit soms lastig. Du moment dat ze haar mond opendoet, valt ze buiten die norm. Iedere Limburgse die serieus genomen wenst te worden, leert als eerste haar zuidelijke tongval af. Voelen Limburgse vrouwen zich wellicht minder vrij om van zich te laten horen? Speelt schaamte hier een rol?
Een Randstadvrouw is anoniem. Het maakt niemand een reet uit hoe ze eruitziet of hoe ze haar leven leidt. Daar kan een Limburgse misschien wat van meepikken. Hier is van anonimiteit geen sprake en hou je meer rekening met elkaar. Vrouwen nemen meer de tijd voor elkaar, hebben minder haast en genieten graag van het leven. Bourgondische levensstijl heet dat. Daar kan de vrouw uit de Randstad dan weer wat van meepikken.
Dit verhaal staat ook in Carine’s boek: ‘Pleister op mijn kont’. Het boek gaat over haar avonturen als (provinciale) pubermoeder in de overgang en je bestelt ‘m hier. Meer van haar avonturen beleven? Volg haar dan via Instagram: @carinevaessen70. 
