Suzanne Rethans deed waar we allemaal van dromen: ze schreef een boek. Na drie jaar keihard werken is haar biografie van Sylvia Kristel bijna af. En begrijpt ze meer van de #MeToo-beweging dan ooit.
Ruim drie jaar ben ik al aan het schrijven, de drie leukste werkjaren van mijn leven, en nu ben ik bezig met herschrijven. Wat nog een hele klus is. Ik dacht dat het al redelijk in orde was wat ik had, maar ik ben als een jonge hond tekeergegaan zeg. Wat een uitweidingen. Over Hugo Claus, over de tweede feministische golf, het Parijs van de jaren zeventig – allemaal hartstikke interessant, maar niet in zoveel bewoordingen.
Wat ook heel interessant is, is het commentaar van mijn redacteur. Mijn redacteur is een jonge vrouw, jaar of dertig, hartstikke slim en ook ervaren (ik moet echt af van het idee van luiers in combinatie met iedereen geboren na 1980). Eigenlijk heeft ze altijd gelijk. Wat mij opvalt zijn opmerkingen als: ‘Pas op, seksistisch!’ en ‘Oh, dus mooie jonge vrouw = verleidster?’ Als ik zeg dat Emmanuelle zo’n succes werd omdat het een van de eerste erotische films was die je gewoon in de bioscoop kon zien, en waar je dus zonder gêne als man en vrouw samen naartoe kon gaan, staat erboven: heteronormatief? Ik moest vier keer lezen voor ik begreep wat er stond.
En als Monique van de Ven over haar Hollywood-avontuur zegt dat zij zich beter kon weren tegen opdringerige filmproducenten omdat ze daar met haar man Jan de Bont was, staat er: ‘Oh, dus de vrouw is kwetsbaar en de man is beschermer?’ En ik dacht: ja, dit is echt een andere generatie. Een generatie voor wie het normaal is dat mannen niet meer de dienst uitmaken, en die met verve tegen dat beeld ageert. Maar dit waren de jaren zeventig en tachtig. De tweede feministisch golf was net geweest en het begon tot vrouwen door te dringen dat hun plaats niet per se achter het aanrecht was en bij de kinderen. Daarbij hebben we het over de filmwereld. Niet voor niets begon de #metoo beweging met de onthullingen over Harvey Weinstein, met wie Sylvia ook nog te maken heeft gehad.
Willeke van Ammelrooy rende ook weg uit Hollywood nadat ze het kantoor instapte van een producent die gelijk zijn broek liet zakken en zei: ‘Maak ‘m eens stijf.’ Het is niet goed, maar het gebeurde wel, en op veel grotere schaal dan nu. Monique van de Ven had gelijk: zij had geluk, door de financiële bescherming van haar man kon ze op zo’n moment weglopen en denken: dan niet. Ze stond steviger doordat ze getrouwd was.
Neemt niet weg dat het goed en ook leuk is om na te denken over beeldvorming, woordkeuze en al te gemakkelijke conclusies over prooi en jager. Gebruikte Sylvia Kristel producenten en regisseurs om hogerop te komen, of maakten zij misbruik van haar? Allebei. Zij was kwetsbaar door haar wens een beroemde filmster te worden, gezien door iedereen, die voortkwam uit verwaarlozing in haar jeugd. En zij was sterk in het anderen voor haar karretje spannen waardoor ze haar zin kreeg. Ze had een enorme drive. Het leven is niet zwart/wit. Mensen zijn niet zwart/wit. De #metoo-discussie is niet zwart/wit.
Als ik een interview heb met een man waarvan ik weet dat hij iets smeuïgs te melden heeft, kleed ik me anders dan wanneer ik een interview met een vrouw heb. En als het me vervolgens lukt die informatie uit hem te trekken, weet ik ook dat het komt doordat ik er niet uitzie als de gebochelde van de Nôtre Dame. Maakt me dat berekenend, seksistisch in mijn aanname en ongeëmancipeerd? Misschien. Ik zie het als het spel tussen man en vrouw waarvan ik geniet en waarvan ik hoop dat het nooit verloren gaat.
bron YouTube
Lees ook: Als je ook een puber in huis hebt moet je dit boek lezen
