Niet alleen hij, maar zijn hele vriendenclub is geslaagd. En zo werd het plan in werking gesteld dat ze aan het begin van het examenjaar hadden gemaakt: een vette vacay op Cherso met next level dikke feesten.

Met een andere ouder rij je het hele zooitje naar het vliegveld. Ze zien er allemaal pips uit, het gevolg van heel vroeg opstaan in combinatie met vele examenfeestjes.

‘Doe je toch een beetje voorzichtig, jongen?’ zeg je, want je hebt niet zeventien jaar goed voor zo’n lamlul gezorgd om hem zijn nek te laten breken op een jetski. Als antwoord krijg je een eyeroll, een hug waarin je verdwijnt (wanneer is hij toch zo lang geworden?) en keurige kreten als ‘bedankt voor de rit, moeder van Niels.’

Je ziet ze verdwijnen, de vader die de andere auto reed roept ook nog wat nuttige wenken, maar je weet allebei dat je kansloos bent. Ze zijn nu aan elkaar en hopelijk een greintje gezond verstand overgeleverd.

Je hebt met enige huivering de website van de reisorganisatie bestudeerd, waarop ‘dag en nacht feesten’ uitbundig wordt aangeprezen en maakt je geen enkele illusie over ‘geen achttien, geen alcohol’ in zo’n oord. Overdag gaan ze hun tan fixen (je hebt een fles SPF 50 in zijn tas gestopt die hij er drie keer uit heeft gegooid, vanwege niet cool). Daarna gaan ze met hun squad happen in chille restaurantjes. En verder is niets dan awesome feesten, beesten, bananenboten en bungeejumpen. Hasta la fiësta, baby!

Je rijdt terug en probeert het los te laten. In plaats daarvan kun je alleen maar denken aan de knusse familievakanties van ooit, toen hij met zijn broertje met een waterpistool rond de tent holde. Je had ze altijd in het oog, je man liet ze zelfs toen ze zwemdiploma C hadden niet alleen zwemmen. En dat gaat nu raggen op een bananenboot  – niet aan denken, niet aan denken.

Die avond krijg je een filmpje. Ze hebben met zijn vijven een soort appartementje betrokken in een all inclusive resort. Het heet een familiekamer, maar dat vinden ze suf, dus noemen ze het hun crib.  Het ziet er superleuk uit, je gaat er maar vanuit dat het appelsap is wat er op tafel staat en je krijgt van het hele stel de groeten: ‘Dag moeder van Niels!’ Als afscheid roept hij nog even dat ze nu vet gaan stappen.

Vervolgens hoor je ruim achtenveertig uur niets meer, zodat je online de Griekse politieberichten van Cherso probeert te vinden. Je ziet dat je belangstellende appjes gelezen worden, maar reageren – ho maar. Uiteindelijk ga je over tot de harde maatregel waar hij een bloedhekel aan heeft: je belt hem op.

Hij neemt niet op, je spreekt iets in. Liefdevol, belangstellend (‘Hoop dat jullie het leuk hebben’), maar toch wel met enige urgentie dat je een levensteken op prijs zou stellen. Er verstrijken tien lange uren, dan belt hij terug. Je schrikt je prompt  wezenloos, want je had op een éénlettergrepig appje gerekend.

Het verhaal is lang en een beetje warrig. Het gaat over stappen (niet heel verrassend), biertjes en drankjes (zucht) en vet feesten. Maar ook over hoe ontzettend warm het is en hoe twee in het gezelschap ziek zijn geworden. Koppijn, misselijk, zweten. ‘We dachten aan een kater, maar toen ik Thuisarts googelde zagen we dat het ook een zonnesteek kon zijn.’ En of je dat even kunt  dubbelchecken. En even voor je wilt houden, om de andere ouders niet ongerust te maken.

Oh God, zeventien jaar, zo ver weg, arme knullen. Je googelt mee. Zonnesteek lijkt inderdaad een beetje op een kater. Een van hen is zo slim geweest om degene die er het ergst aan toe is onder een lauwe douche te zetten om af te koelen. De ander drinkt onder toezicht water en een frisje ‘en ziet er niet meer uit alsof hij tegen de vlakte zal gaan’ volgens het ooggetuigenverslag van je kind.

Je zegt verstandige dingen over het rustiger aan doen, niet in de bloedhitte gaan liggen of op avontuur gaan en proberen iets te eten. En hoopt er het beste van. Een paar uur later krijg je een redelijk geruststellend kiekje waarin het hele gezelschap rechtop zit met allemaal pot noodles voor zich. Geen idee waar ze die vandaan hebben gehaald. Beetje appelige blikken, maar niet heel verontrustend.

De schrik zit er goed in, de resterende dagen blijven ze in het resort. Met een solidariteit die je niet had verwacht van de feestbeesten spreken ze af dat het nu een 0.0 vakantie wordt. De hoge temperaturen nodigen niet uit om op avontuur te gaan. De meest hilarische foto die je krijgt is van een potje Grieks mens-erger-je-niet dat blijkbaar in de kast stond. Het ziet er bedaagd uit, afgezien van de familiezakken chips. Verder wordt er veel gezwommen en lijken ze zelf geen last te hebben van de zooi waarin ze tijdelijk leven.

Alles en iedereen arriveert veilig en gezond thuis. Je bent supertrots dat ze toen het erop aankwam goed hebben gehandeld. En dat ze zo loyaal waren aan elkaar. En dat ze, hoe vaak je er ook aan hebt getwijfeld, wel degelijk over voldoende gezond verstand beschikten om niet ‘yolo!’ te denken en gewoon weer te gaan zuipen in de volle zon.

In augustus begint zijn studententijd. Je maakt je geen illusies dat hij die als een monnik zal doorbrengen. Maar zowaar – na deze vakantie ben je er toch iets geruster op.

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!