Belevenissen op een Datingsite: ‘Zit je in je slipje?’

-

Datingsites: voor de een is het de plek waar ze de liefde van hun leven vinden, de ander leert vooral heel goed hoeveel vervelende mensen er ook al weer op de wereld zijn. Van mannen die ’typetjes als jij willen verwennen’ tot kerels die hun hele carrière biografie opsommen op de vraag ‘Wat doe je voor werk?’.

‘Zit je in je slipje?’

Wat? Verbaasd keek ik naar het schermpje van mijn telefoon. Zojuist had ik contact gelegd met een goed uitziende man van 54 die mijn foto een duimpje gaf. Nu zaten we in een chat. We wisselden tot nu toe zes zinnen uit, hij onthulde buschauffeur te zijn en ik vertelde dat ik zo weg moest naar mijn werk, op een redactie van een dagblad -dat was het wel. En nu ineens dit.

‘Ja, ik zit altijd in mijn slipje aan mijn bureau,’ tikte ik terug, na enig nadenken. ‘En in jarretelles meestal. Mijn collega’s ook. Alhoewel we dat soms te warm vinden, dus dan dragen we niets.’

‘O echt?’ volgde er. Met een blije smiley erachter nog wel!

Dahaaag, Lars.

‘Mannen gingen ervan uit dat ik achterlijk was’

Man, man, man, vrouw, bedoel ik, wat werd ik moe van veel mannen op de datingsite. Ik was voor een maandje lid geworden, op proef. Het leek wel leuk, ik kon wel wat afleiding en aandacht gebruiken sinds mijn man een paar maanden terug plotseling wegliep, na een kleine dertig jaar samen. Wie weet wat ervan kwam, een tussendoortje of iets echters, blijvends, ik zou wel zien.

In het begin leek het inderdaad leuk. Ries, Simon, Jack, Karel, Herman, Frank, Barry en een enkele Mustafa: doodnormale, best puike mannen leken het, wit en zwart, tussen de 50 en de 60. Oké, de een poseerde op een board en de ander met een vis, racket of racefiets, wat me niets deed, en ook viel het direct al wel tegen met het opleidingsniveau (de site was officieel voor ‘hogeropgeleiden’). Maar toch: dit waren heus best oké-je kerels. Ik legde mijn innerlijke snob het zwijgen op (mijn eigen man was hartstikke bijzonder hoogopgeleid en je ziet wat daarvan kwam), ik gaf dit een kans. Jammer dat veel mannen ervan uit leken te gaan dat ik achterlijk was.

Verkleinwoorden op datingsites

‘Hi Laura,’ schreef Bobbie.

Ik heb het nooit zo op mannen met een verkleinwoord als voornaam, maar vooruit, het was waarschijnlijk niet zijn echte naam…

‘Hoi Bobbie,’ antwoordde ik dus.

Bobbie was bijna twee meter lang en zocht, desgevraagd, een ‘maatje’ (alweer een verkleinwoord, dat gaf te denken). We wisselen wat algemeenheden uit, toen meldde hij dat hij courgettesoep moest gaan maken, de groente kwam uit zijn tuin. Punt voor Bobbie. Hij was al foetsie, maar ik schreef nog: ‘Dag! Het zou leuk zijn als we een keer tegelijk online zijn.’

De volgende dag had Bobbie me weer iets geschreven.

‘Ik zit in de IT als specialist. Dus ik kan regelen dat we elkaar online met video, kunnen ontmoeten. No rush.’

Eh? Hier moet ik over nadenken… of nee, toch niet. Dahaag, Bobby. Sorry, maar waar sloeg dit nu weer op?

Jolig liet z’n joligheid thuis

De volgende man die zich aandiende noemde zich ‘Jolig’. Dat had misschien wel iets charmants? Bovendien leek hij sprekend op mijn lievelings-ex, grote neus, grappige mondhoekjes. Hij was wel een beetje oud, met zijn 62 jaar… Maar vooruit: ik likete zijn profiel en schreef: ‘Hoi Jolig! Vertel eens, wat doe je zoal voor jolige dingen?

‘Laura goedemorgen,’ las ik diezelfde middag nog. ‘Gisteren ging ik tafeltennissen… het ging heel goed, met mijn maten, we willen winnen maar spelen ook voor de ontspanning en gezelligheid. Ik doe ook aan midgetgolf en bowlen en jeu de boules met mijn maten. Zie ik op jouw foto de Sint Andreaskerk te L.? Woon je in het centrum?’

Oei, misschien hadden Jolig en ik niet helemaal dezelfde smaak, qua joligheid. En ik vond het ook niet helemaal prettig dat ‘ie meteen vroeg waar ik woonde… Maar omdat Jolig me ongevaarlijk leek schreef ik terug: ‘Ook goedemiddag, ja dat klopt.’

Twee weken lang hoorde ik niets meer. Jolig was wel steeds online… Ik bekeek zijn foto’s opnieuw. Tja. Toch nog steeds leuk.

‘Vermaak je je nog hier?’ schreef ik daarom alsnog, in een onbewaakt ogenblik.

Er flitste meteen een antwoord over mijn scherm: ‘Ja hoor, prima.’

Prima? Oké dan.

‘Hé, ik denk dat we het hier maar bij moeten laten,’ tikte ik. ‘Je bent niet echt geïnteresseerd, geloof ik.’

‘Klopt, ik was in het begin wel geïnteresseerd, maar als ik na een uitvoerig bericht mijnerzijds geen antwoorden krijg dan heeft het voor de rest geen zin.’

Antwoorden? Oeps. Jolig was in zijn wiek geschoten, leek het wel. Maar ik nu ook! Hij vroeg me toch zeker niets, behalve dan waar ik woonde? Nu ja. Misschien had ik in moeten gaan op dat tafeltennissen. Of op dat midgetgolfen. Of op de rest van zijn suffe liefhebberijen met ‘maten’. Misschien leek ik heel ongeboeid en onjolig. Maar wacht: dat was ik ook. Dahaag Jol- o, ik was al door hem geblokkeerd.

Opsomming van de carrière

En zo sudderde het voort op die datingsite. Soms kreeg ik er een zure smaak van in de mond. Soms ergerde ik me. Soms was ik gevleid. Maar meestentijds werd ik er moe van. Het was zo saai, als ik bijvoorbeeld gewoon aan iemand vroeg wat ‘ie voor werk deed en als antwoord kreeg: ‘Ik heb negentien jaar gewerkt als verzekeringsagent en twaalf jaar voor een administratiekantoor gewerkt en tien jaar ouderenadministratie gedaan en zeven jaar mantelzorg voor mijn ouders gedaan’ -en dat vervolgens die ouders dan allebei net dood bleken te zijn. Dat vond ik natuurlijk zielig, dus ik tikte al iets medelevends… maar nee, ho stop, daar was ik hier niet voor! Zorgen had, en deed, ik al genoeg. Dahaag, Joop.

De Slijmballen …

Vervelender nog dan de ‘Zit je soms in je slipje’-mannen, wat een hele categorie bleek te zijn, vond ik de Slijmballen.

Teksten als: ‘Weet je…’ (hij, let op de samenzweerderige puntjes)

‘Nou?’ (ik, sceptisch)

‘Jouw gezicht… doet iets heel bijzonders met me… we zijn beiden een beetje ondeugend denk ik…? Gloeit er een vonkje tussen ons op? Kriebelt het? Mijn wens is er helemaal voor elkaar zijn… Mis je de intimiteit?’

‘Heb je het over seks’, schreef ik (kregelig) expres plompverloren terug. Een vraagteken hierachter leek me niet nodig, het antwoord liet zich immers raden.

‘Ja… elkaar verwennen… met een typetje als jij…’

Een typetje als ik? Man, lazer op. Ik zou wel eens vertellen wat een typetje als ik verwennerij vond: dat mijn lidmaatschap hier eindig was. Dahaaag, datingsite.

Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN