Hoe is het om een man te zijn die vreemdgaan heel gewoon vindt? En hoe is het om een man te zijn die op zijn oude dag wordt verlaten door zijn vrouw? We vroegen het Paul (68), die best zijn verhaal wil doen. Anoniem, dat wel: “Ik was net zo tevreden met ons leven.” 

Precies vier weken geleden is Leontien bij me weggegaan. Ze zette drie koffers in de achterbak van haar Mini Cooper, nam onze zesjarige zoon bij de hand en keurde me een laatste blik waardig. “Dag”, zei ze, “we bellen nog wel over een omgangsregeling.”

Drie minuten later zag ik haar auto de garage uitrijden. Mijn zeven wedstrijdduiven kennen het geluid, ze schrokken niet op uit hun gepeins. Gelukkig maar, ik houd mijn dieren graag gelukkig, ze zijn stuk voor stuk een klein fortuin waard.

Vrouw 2

Daar zit ik dan in het huis waarin ik eerst met echtgenote 1 woonde en later met echtgenote 2. Het is stil om me heen. Ik hoor niet het vroemm vroemm van Sammie die zijn autootjes parkeert. Er komen geen vrienden over de vloer, zij hoorden sowieso altijd al meer bij Leontien dan bij mij. Het is een beetje stoffig nu Leontien er niet is om schoon te maken. Er wordt niet met pannen gerammeld en de vaatwasser hoeft slechts eens in de drie dagen te worden aangezet. Elke avond laat ik eten bezorgen. Ik kan niet koken. Nooit geleerd. Dat hoefde niet omdat vrouw 2 een dag na het vertrek van vrouw 1 al bij me introk. En net zo’n goede kokkin bleek te zijn als haar voorgangster.

Het ironische is: ik was net zo tevreden met ons leven. Inmiddels ben ik 68 en niet langer de man die ik ooit was. Ik heb een buikje. In bed heb ik moeite met het behouden van een erectie. Mijn geslacht blijft niet meer moeiteloos fier overeind. Na zoveel jaar trouwe dienst gun ik hem dat, de jongeheer en ik hebben genoeg plezier gehad voor zeven levens. Aan elk feestje komt een eind, daar moet je niet moeilijk over doen.

Misstappen vergeven

Maar goed, wat ik zeggen wil: ik vond dat Leontien en ik het goed voor elkaar hadden. Zij heeft uiteindelijk het kind gekregen waarnaar ze zo verlangde. Ze is 24 jaar jonger dan ik, genoeg energie dus om ervoor te zorgen.

Ik ging ervan uit dat ze me mijn misstappen had vergeven. De minnares die ik jaren heb gehad, de stagiaire door wie ik me in een hotelkamer liet pijpen, de buurvrouw met wie ik op een tuinfeest in de fietsenschuur belandde. Ik had het allemaal voor geen goud willen missen.

Wel pijnlijk dat ik het niet geheim voor Leontien heb kunnen houden. Hoezeer ik ook mijn best deed, het merendeel van mijn escapades kwam uit. De minnares stuurde Leontien na vijf jaar een pakketje met foto’s en geluidsopnames. Een wraakactie omdat ik voor de zoveelste keer haar verjaardag was vergeten. Een beetje overdreven, maar goed, ze is van nature nogal hysterisch. De stagiaire twitterde een foto van mijn slapende gezicht met de tekst: @MeTooMetBaas. Buurvrouw en ik werden op heterdaad betrapt door haar echtgenoot.

Ik begrijp dat Leontien keer op keer not amused was, maar wist dat haar toorn altijd weer zou overwaaien. Er stond immers veel tegenover ter compensatie: een mooie villa, geen financiële zorgen, een tweede huis in Frankrijk. Bovendien: ze wist waar ze aan begon toen ze bij me introk, we hadden al een relatie toen ik nog met echtgenote 1 was getrouwd.

Beeldschone echtgenote ondanks affaires

Maar nu heeft Leontien me dus verlaten, met medeneming van drie koffers en ons kind. Net toen ik niets meer te verbergen had, tevreden was met ons bestaan, het me geen enkele moeite meer kostte de broek dicht te houden. Ik voelde me volmaakt tevreden, misschien wel voor het eerst van mijn leven. Ondanks mijn affaires had ik mijn beeldschone echtgenote toch maar mooi weten te behouden, ik verheugde me op een prettige oude dag met mijn vrouw.

Leontien liet een brief achter waarin ze me uitlegt waarom ze het nodig vond zo’n drastische stap te nemen. Het is nu of nooit, schreef ze, ik zie er nog fris en fruitig uit, wie weet vind ik nog een man die niet alleen voor zichzelf leeft. Ik heb veel van je gepikt al die jaren, maar de koek is op. Ik wil nooit meer naast je vadsige lichaam liggen, de poep van je duiven van de schutting krabben, in dat schimmelige huis in Frankrijk bivakkeren.

Het is genoeg geweest Paul, ik ga ervandoor, zoek maar een ander om je eten te koken, je was te doen, de kranten op te ruimen die je achteloos om je heen strooit, je zelfgenoegzame verhalen aan te horen. Dat zal wel lukken, aan vrouwen geen gebrek, zeg je altijd. Nu je ouder wordt is dat misschien iets moeilijker, maar hee, een man met geld komt altijd aan een vrouw. Laat echtgenote 3 maar je laatste levensfase begeleiden. 

Ik geef toe: Leontiens vertrek laat me niet onberoerd. Ik zou er een lieve cent voor over hebben als ze vanavond nog terugkeerde. Ik moet er niet aan denken op zoek te gaan naar een andere vrouw. Niet eens zo lang geleden zou ik daarnaar hebben uitgekeken. Het spel van het versieren, een onbekend lichaam ontdekken, nieuwe geuren en smaken – god, wat heb ik ervan genoten. Het ging me ook goed af dankzij mijn humor, mijn wijsheid, mijn dure auto en een penis die altijd paraat stond. Geen vrouw die niet voor me bezweek.

Vrouwen van mijn leeftijd

Maar inmiddels ben ik 68 en wil ik vooral rust. Een nieuwe vrouw vinden – ik word al moe als ik eraan denk. Nu ik niet meer werk, lijkt het me ook best ingewikkeld. Vroeger ging ik op reis voor de zaak, werd ik omringd door aantrekkelijke vrouwelijke collega’s, de dames lagen bij wijze van spreken voor het oprapen. Om het platvloers uit te drukken: ik hoefde maar te knipogen en de beentjes gingen wijd.

Na mijn pensionering heb ik me voorgoed teruggetrokken in Hoorn, de stad waar ik al mijn hele leven woon. Uitgerekend in deze fase van mijn leven besluit Leontien het hazenpad te kiezen waardoor ik aan de bak moet om echtgenote 3 te vinden.

Ik oriënteer me op sites als Twitter, Parship, Lexa en EliteDating. De vrouwen van mijn leeftijd zijn zonder uitzondering ver voorbij hun hoogtepunt. De huid is verzakt, de ogen staan lichtelijk troebel, het haar is kort en dun. Ze dromen allemaal van hetzelfde: verre reizen, intieme gesprekken bij het haardvuur, een goed glas wijn, verbondenheid.

Ik kan u verzekeren: ik moet er niet aan denken. Verre reizen zijn vermoeiend, intieme gesprekken monden uit in ruzie, drinken gaat prima in mijn eentje en verbondenheid vind ik een nietszeggend begrip. Het enige waarnaar ik op mijn leeftijd verlang zijn mijn duiven, de krant en een goedgehumeurde vrouw die zorgt voor een schoon, opgeruimd huis en een aangename maaltijd.

Ik weet: ik hoef maar een beetje mijn best te doen en echtgenote 3 is in de pocket. Zo ingewikkeld is het niet. Denk alle bekende mannen die ook niet meer de jongste zijn – het kost ze geen enkele moeite opnieuw een vrouw te vinden.

Huilen

Vanochtend stond ik onder de douche en moest ik opeens huilen. Dat is me niet overkomen sinds ik een klein jongetje was. Janken doe je maar in je eigen tijd, zei mijn vader altijd. Geestige vent was dat trouwens, die ouwe van mij, maar dat terzijde, ik stond dus onder de douche in de badkamer die ook al een tijdje niet meer is schoongemaakt. Het wordt echt tijd dat hier weer een vrouw over de vloer komt.

Oké, ik dwaal opnieuw af, ter zake. Ik wil maar zeggen: toen het warme water over me heen gutste werd ik plots overvallen door een gevoel van eenzaamheid. Nee, eenzaamheid is het verkeerde woord. Laat ik het radeloosheid noemen. Leontien die haar koffers heeft gepakt, mijn stille huis, het stof op de trap, de handdoeken op de badkamervloer, de was die zich opstapelt – zo heb ik me deze fase van mijn leven niet voorgesteld. Mijn god, ik miste zelfs mijn kleine jongetje, die lieve Sammie van me.

Toch maar eens aan Leontien vragen wanneer ik hem een middagje kan hebben. Zij zou het liefst co-ouderschap afspreken, maar daar voel ik weinig voor. Misschien heeft de toekomstige mevrouw 3 een baan of is ze druk met mantelzorgen, ik ga natuurlijk niet in mijn eentje voor een kind zorgen. Dat kan ik ook helemaal niet, dan moet je je bezighouden met trivialiteiten als broodtrommels, gymtassen, schoolvakanties en zo. Daar ben ik de man niet naar. Daarin ben ik overigens altijd duidelijk geweest. “Leontien”,zei ik als ze weer eens mokte dat ik zo weinig met Sammie deed, “jij wilde zo nodig een kind, dan zorg je er ook maar voor. Ik heb belangrijker dingen aan mijn hoofd.”

Kom, ik ga maar eens naar bed. De fles whisky is leeg, het laatste journaal is afgelopen, ik heb niets meer te zoeken in mijn stille huiskamer. Hoe groot de verleiding ook is, ik stuur geen appje naar Leontien om haar te smeken terug naar huis te komen. Ze zoekt het maar uit. Morgen maak ik een account aan op EliteDating, het moet een eitje zijn daar een vrouw te vinden die me weer gelukkig maakt.

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!