Sonja heette ze, en ze was boos. Boos op Saar. En ze schreef even heel precies op waarom. Het liet Barbara, hoofdredacteur van Saar, niet meer los.
Ik kreeg vorige week een mail binnen en sinds ik die gelezen heb, laat-ie me niet meer los. Even voordat jullie er nou een heleboel van verwachten: hij was superkort, en er stond eigenlijk niets interessants in, maar ik kon niet stoppen met het ontleden van de persoonlijkheid van de schrijfster. Het was een vrouw, ze was ons tijdschrift Saar waarschijnlijk in de supermarkt tegen gekomen en ze ging het lezen.
Ze begint met:
“Dag Leonie,” Leonie is onze artdirector, haar mailadres staat ergens diep verstopt op onze website. De schrijfster is dus goed gaan speuren en dacht: de artdirector, die moet ik hebben! Niet de redactie, niet de hoofdredacteur (ik), nee: de artdirector. Ze vervolgt: “Dit weekend heb ik voor het eerst het Saar magazine gelezen. De inhoud is super; hele leuke artikelen.”
Tot zover gaat het goed, die krijgen we wel vaker, maar je voelt de MAAR al in de lucht hangen he? Want als de inhoud super is en de geadresseerde de artdirector, dan zal er wel iets zijn met iets anders dan de inhoud (waar het volgens mij vooral om draait bij een blad?).
Daar komt-ie, de MAAR: “Maar om nu te zeggen dat het blad lekker leest (in bed): NEE!”
O jee. De Saar leest niet lekker in bed?
Ik zie de schrijfster voor me. Twee kussens in de rug, leeslampje aan, brilletje op. En er dan achter komen dat het magazine potverdorie niet lekker leest in bed. Want: “Het papier is niet soepel (te dik), de bladen zijn niet goed om te vouwen, het blad is te zwaar om met één hand vast te houden.”
Ging ik me daar even de mist in! Deze vrouw had helemaal geen twee kussens in de rug, ze lag op haar zij en probeerde het blad in de lucht te lezen, met één hand. Dat is kennelijk gelukt, want de inhoud vond ze ‘super; hele leuke artikelen’. Ze moet er dus een flink deel van gelezen hebben. Ondertussen liep de irritatie hoog op: “Waardeloos voor 50+ met pijntje hier en daar (kramp in handen en/of vingers).”
Ik begon steeds meer medelijden te krijgen met deze vrouw. Ze kan niet rechtop zitten in bed, ze klaagt over pijntjes en wordt zo boos van een magazine dat ze niet op haar manier lekker in bed kan opfrummelen dat ze de volgende dag besluit een mail te sturen. Naar de artdirector, want die heeft het papier uitgekozen. En sterker nog: ze besluit dat het daarmee ook in één klap uit is tussen haar en Saar, ondanks de leuke artikelen: “Maak er aub een bedflodder van dan lees ik um weer, glossy’s zijn er genoeg.”
Wacht. Huh? Een bedflodder is denk ik een blad met een nietje: Libelle, Privé, Volkskrant magazine. Een glossy heeft een rug: LINDA. Nouveau. Saar. We moeten dus van Saar een bedflodder maken want glossy’s zijn er genoeg. Aha. Maar ze kocht dus een glossy, en was toen teleurgesteld dat het een glossy was. En nu moet het een bedflodder worden, want anders koopt ze een andere glossy, toch? Want glossy’s zijn er genoeg, maar als het geen glossy meer is, hebben we ook geen glossy meer als concurrent maar bedflodders. We zijn dus hoe dan ook de sjaak.
Ik heb besloten gewoon onszelf te blijven, maar bij deze wil ik jullie wel waarschuwen voor Saar:
WAARSCHUWING. IS NIET MET ÉÉN HAND IN BED TE LEZEN DOOR 50+ MET PIJNTJES. (maar de inhoud is super)
PS: de nieuwe Saar ligt vanaf dinsdag 30 maart in de winkels.