Anniek (50) heeft de stap genomen: ze is gescheiden en woont nu alleen. “Ik kan het niet stoppen. Ook al voel ik me onbeschermd, als een slak zonder huisje – het moet zo en niet anders.”
“Ik ben dus weggelopen bij mijn man. Zo is het. Kennelijk is het nodig dat ik zelf de regie in handen neem. Met alle ongemak en verdriet die erbij komt kijken. Ik noem het ‘de derde helft’. De eerste en de tweede helft zijn duidelijk. Het is als een wedstrijd, er zijn spelregels, die volg je. Dus je zoekt een man, je krijgt kinderen, je werkt aan je carrière. De derde helft wordt mijn spel met mijn regels.
Niet zo lang geleden stierf mijn dierbare neef aan een hersentumor. Hij moest in korte tijd de balans opmaken van zijn leven. Zijn motto: bij twijfel altijd ja zeggen. En: prima is niet goed genoeg. Misschien was het tien jaar geleden niet zo bij mij binnengekomen, maar nu blijven zijn woorden aan me kleven als klittenband. Alsof ik er klaar voor ben zijn inzichten toe te passen.
Ik ben journalist sinds mijn twintigste. Ik was altijd een enthousiaste, harde werker, iemand met de ambitie goed, zo niet de beste te zijn in haar vak. Nu vraag ik me af of ik nog wel pas in die hiërarchische wereld van een uitgeverij. Naarmate ik ouder word, zie ik de scheurtjes in het systeem. Van een wat naïef, idealistisch meisje van twintig werd ik een hoekige vrouw van vijftig. Ik kan niet meer om mezelf heen en mijn bazen noemen me inmiddels high maintanance, oftewel: een lastig portret.
Ik denk dat mijn testosteron is toegenomen; ik neem geen blad meer voor de mond, ik ben rigoureus, compromisloos en egocentrisch. Veel dingen zijn niet-onderhandelbaar voor me geworden. Mijn omgeving ervaart dat als onhandelbaar. Maar voor mij is duidelijk wat erachter zit: prima is niet langer goed genoeg.
Ik woon nu alleen. Mijn ex-man begrijpt mijn stap niet. Maar ik wil niet eenzaam meer zijn in een relatie. Liever ben ik eenzaam in mijn eentje. Wat ik van tijd tot tijd tot tranen toe moeilijk vind, is dat ik mijn kinderen verdriet doe met mijn beslissing. Zij moeten omgaan met de gevolgen – ik zie dat ze verdrietig zijn, zich onveilig voelen. Dat kan ik allemaal op mijn conto schrijven.
Ik twijfel niet, maar ik vraag me soms wel af: wat maakt dat ik de sloopkogel zo hard op mijn bestaan laat dreunen? Ik kan het niet stoppen. Ook al voel ik me onbeschermd, als een slak zonder huisje – het moet zo en niet anders. Er zijn geen regels voor de derde helft, ik moet ze zelf maken. Ik heb mezelf altijd in staat geacht stappen te zetten die niet algemeen worden aanvaard. Wij zijn de eerste generatie vrouwen die het zich kan permitteren dat te doen. De conventies laten het toe, de financiële onafhankelijkheid is groter dan ooit. En hee, ik ben ook trots op mijn moed. Ook al zullen sommige mensen me veroordelen voor mijn acties; ik heb mezelf toestemming durven geven om trouw te blijven aan mezelf.’’
Dit interview komt uit 50 IK PUBER OOK, van Ellen Martens, Bernardine Walrecht en Door Fransen. Het boek omvat een serie van 35 portretten van vrouwen tussen de 46 en 54 jaar die in een turbulente fase van hun leven zitten. Je kunt het via deze link bestellen.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
