Annemarie (52) werd na een huwelijk van 25 jaar ze verliefd op een ander. Ze verliet man en kinderen en verhuisde met haar geliefde naar een bootje in het riet.
LEES OOK: Een week voor mijn 50-ste verjaardag werd hij verliefd op een ander
“Met mijn eerste man ging alles vanzelf. We studeerden medicijnen, we doorliepen onze coschappen, we kregen onze banen in ziekenhuizen – en we kregen drie kinderen. Het was een heerlijk bestaan, maar wel keihard werken. Op vrijdagavond de boodschappen, op zaterdag voetbal, zwemles, hockey, joh, we kwamen auto’s tekort. Doordeweeks werden de kinderen ondergebracht van acht tot zeven. Op woensdag was mijn man thuis, op vrijdag ik.
Toen werden de kinderen pubers en was het nodig dat er elke middag iemand thuis was. Eerst deed mijn schoonmoeder dat, maar het was te zwaar voor haar om drie onwillige jongens aan het leren te krijgen. Een van onze jongens had ADHD, laten we het zo zeggen: hij was heftig. Mijn man was een beetje vastgelopen in zijn carrière als uroloog. Ik deed de helft van de tijd wetenschappelijk werk, de andere helft van de tijd verdiende ik grof geld met herniaoperaties. Lopendebandwerk, maar daarom niet minder belangrijk.”
“Vrienden hadden we niet, en smaak eigenlijk ook niet. We gingen naar de theatervoorstellingen waar iedereen naartoe ging. We kochten keukens in de winkel waar iedereen ze kocht. Eens per maand op zondagochtend sex. Kamperen in midden-Frankrijk. We keken op vrijdagavond dvd-series, altijd twee afleveringen. Met Oud en Nieuw gingen we naar vrienden die we de rest van het jaar niet zagen. Martijn werd drie dagen in de week huisman en werkte twee dagen in een privékliniek. Hij was er niet blij mee, dit was nooit de bedoeling geweest. Als excuus gebruikte hij het verhaal over de roman die hij aan het schrijven was, maar iedereen had wel door hoe de vork in steel zat.
Toen werd Martijn vijftig. Hij wilde dat vieren met vrienden, in een kasteel, in de Ardennen. Ik dacht nog: welke vrienden? Maar goed, hij nodigde drie stellen uit onze studietijd met hun kinderen uit. Ik vroeg de buren en kreeg een moeder van school zo gek met haar gezin te komen, plus het vriendinnetje van onze oudste met haar familie en een nichtje. En zo kwamen we toch nog aan een stuk of veertig mensen om dat potsierlijke kasteel te vullen voor de man zonder vrienden.”
“Het was bizar. In de maanden dat ik die verjaardag aan regelen was, werd ik verliefd op een ander. Een goede collega die zijn vrouw aan een hersentumor was verloren. Dus toen ik daar op dat bordes stond, met mijn man en al die juichende vreemden om ons heen, dacht ik echt dat ik flauw zou vallen. Ik denk dat niemand het gemerkt heeft. Drie dagen lang was ik de perfecte gastvrouw en de liefste echtgenote, maar op de terugweg zei ik: ‘Ik ga bij je weg.’
Hij deed alsof het hem overviel, maar ik denk dat hij wel wist dat dit eraan kwam. Misschien al wel 25 jaar. Het had gewoon nooit geklopt tussen ons. Allemaal zo perfect en op rolletjes. Zo onpersoonlijk, koud en functioneel. Ik weet niks over zijn donkere kant, over wat hij nou echt wil in bed, of wat dan ook. Dus ik ging. Ik belde de makelaar, de advocaat, de notaris en de hypotheekadviseur. Ik riep de kinderen bijeen en vertelde dat ik op een woonboot in het riet ging wonen met een collega en dat ik van iedereen bleef houden. Ik geloof niet dat ze schrokken. Mijn ex zat erbij als een geslagen hond. Drie maanden later hoorde ik dat hij alweer een nieuwe vriendin had.”
“Ik heb mijn echte liefde ontmoet, met wie ik oud ga worden. Niels is mijn soulmate. Ik ben zo dankbaar dat we elkaar gevonden hebben. Dat ik toch nog een aanzienlijk deel van mijn leven met hem kan doorbrengen. Man – we hebben zeker nog twintig, dertig jaar samen. Het is natuurlijk wel bizar: twintig jaar een onpersoonlijk huwelijk hebben en dat dan zomaar beëindigen. We hebben drie kinderen, maar mijn ex is slechts een vlekje in mijn leven geweest.
Tegen iedereen die een leuke vent tegenkomt, wil ik zeggen: ga ervoor, neuk, pijp, doe het allemaal. Maar bind je nog even niet. Je weet niet wie je bent en voor je het weet heb je samen een gezin. Mocht dat allemaal per ongeluk toch gebeuren, weet dan: er is een heel leven daarbuiten, ook nadat de kinderen het huis uit zijn. Het zou weleens de leukste tijd van je leven kunnen worden.”