Mirjam begrijpt niet waarom mensen elk jaar hun oude kerstspullen weer vervangen door nieuwe. Die snappen niks van tradities. Want de allermooiste kerstboom is een boom vol herinneringen.
Nu het begin december is valt het mij wéér op. Hele karren worden volgeladen met kerstballen. Kerstslingers. Kerststalletjes. Kerstachtige dingetjes. Rendieren. Waxinelichthoudertjes. Waaróm? Waarom worden er zoveel kerstspullen gekocht? En zoals elk jaar razen er dan allemaal vragen door mijn hoofd.
- Zijn alle kerstballen van het jaar daarvoor ineens kapot?
- Hingen er vorig jaar te weinig ballen in de boom?
- Hadden mensen het jaar daarvoor geen kerstachtige dingen in huis?
- Wilde iemand altijd al rendieren?
- Hoeveel waxinelichthoudertjes zijn er nodig om een mens gelukkig te maken?
Ik vraag mezelf dat af omdat ik als kind niets spannender vond dan het moment dat er een kerstboom in huis werd gehaald en alle kerstspullen tevoorschijn kwamen. De zilveren vogeltjes met hun witte staartjes van nylondraad. De mooie zilveren glazen ballen met sneeuwvlokjes er op. De slingers die mijn vader op een kartonnetje had gewikkeld en die dan toch nog in de knoop waren geraakt. De glazen engeltjes met hun zoete gezichtjes. Om tot slot vol spanning te kijken naar hoe mijn moeder de piek héél zorgvuldig uit het vloeipapier tilde.
In mijn beleving had elk gezin zo haar eigen tradities. Bij mijn vriendinnen Nancy en Ingrid hadden ze elk jaar een boom vol gekleurde ballen. Met gekleurde lichtjes. Als onze bomen opgetuigd waren dan gingen we bij elkaar kijken. Elk jaar werden onze bomen versierd met precies dezelfde spullen. En toch. Elk jaar was het heel erg spannend hoe onze bomen er bij stonden. Welke boom het mooiste was. De Onze, haha.
Dat hele fijne moment dat die wasmand vol kerstspullen naar beneden werd getild en wij als kinderen vol spanning alle bekende voorwerpen tevoorschijn zagen komen. Ieder van ons had een favoriet. Voor mij waren dat de vogeltjes, die ik in de boom mocht hangen. Voor mijn broertje waren het de allergrootste kerstballen, die hij dan met wat hulp van papa, aan de takken mocht haken. Voor mijn zus was dat de piek. Dan klom ze op het keukentrapje en met wat aanwijzingen van mama schoof ze die over de allerhoogste tak.
Waarom kopen zoveel mensen elk jaar een andere kersttraditie? Want dat is het in feite. Als je elk jaar je oude kerstspullen vervangt door nieuwe, dan heb je toch nooit je eigen ‘kersttraditie’? Er verandert al zo veel en zo snel, waarom zou je dat elk jaar willen veranderen? Elk jaar je eigen vertrouwde kerstsfeer in huis is toch prettig, en gezellig? Die waxinelichthoudertjes van vorig jaar zijn toch nog steeds prima? Moeten die nou ergens, naast de ballen van vorig jaar, op zolder gaan liggen verpulveren? Dan ontneem je toch je kinderen (of kleinkinderen) dat bijzondere moment dat dat ene grappige kerstpoppetje, dat prachtige beschilderde kerstballetje weer tevoorschijn komt?
De allermooiste boom is toch niet de boom waar het nieuwste van het nieuwste in hangt? Waar de hipheid vanaf straalt: Kijk mij nu ineens knalblauw zijn. Kijk mij nou eens knipperende LED-lampjes hebben. De allermooiste boom is toch niet de boom die volhangt met ballen die de overburen ook hebben hangen? Of die volhangt met ballen die ruiken naar plastic en kinderarbeid? De allermooiste, de aller-aller-aller mooiste boom is een boom vol herinneringen. Koester je kerstsfeer. Houd vast aan jouw kersttraditie! Laat je niet verleiden door de commercie! Of je overburen!
Denk aan dat prachtige zilveren vogeltje met dat witte nylonstaartje dat je elk jaar weer vol blijdschap mocht begroeten! Hoe je vader aan het vloeken was omdat de slingers toch weer in de knoop zaten. Hoe je moeder naar je vader gilde dat hij niet zo moest schreeuwen waar de kinderen bij waren. Hoe het voelde toen de lampjes voor de allereerste keer weer aangingen en dat er dan een klap klonk en er een rookpluim verscheen en ineens alle elektriciteit uitviel. En dat je vader dan snel met plakband iets deed in de meterkast waardoor je moeder riep: ‘Herman, pas nou op!’ En dat je in het pikkedonker stilletjes van schrik warme chocomelk zat te drinken. En dat dan ineens de lichtjes het weer deden. Waardoor je vader weer je held was en de kersttraditie weer compleet.
Oké. Het is december. Ik word sentimenteel. Even kijken waar ik glühwein kan scoren. Heel veel glühwein. En waxinelichthoudertjes, vooruit.
