Een enkele keer krijgt Nanda de uitnodiging om samen met haar man naar een filmpremière te komen. Hoewel ze geen pers trekken en hoewel ze geen feestbeesten zijn, gaan ze graag. Er blijft alleen het probleem: wat trekken we aan?
Het was alweer even geleden dat ik meeging naar een filmpremière. Dus toen de uitnodiging kwam voor ‘Luizenmoeder – De film’, zei ik enthousiast: ‘Jajajajaja!’ Niets zo leuk als de rode loper.
En ook: niets zo grappig als herinneringen ophalen aan onze eerste keer naar een première. Toen het bataljon fotografen stilviel en niet leek te weten wat ze met ons aan moesten… Min of meer per ongeluk ging er één flits af, het leek wel een cartoon, en ja, daar hebben we nog altijd pret om.
WAT MOET IK AAN?!
Maar nu heb ik er weer zin in! Een feestje met een officiële ontvangst, een drankje en een hapje. Gezellig tussen de BN’ers een film kijken, dus óók met de cast. Bovendien is het grappig en de kans is aanwezig dat er gezellige collega’s van Silvester zijn. Nu de kinderen groot zijn, is er bovendien geen oppasprobleem meer. Er is maar één zorg: WAT MOET IK AAN?!
Dresscode: tenue de ville. Ik moet googelen om te zien wat het ook alweer is, want normaal gesproken ben ik weinig modebewust. Gelukkig is er internet, dus ik lees al gauw dat het om subtiele kleding gaat. Een bescheiden outfit, doch in een nette stijl… De jurken zijn lang en graag in lichte kleuren, zoals pastel- of natuurtinten.
Zo gauw als ik de informatie via Google krijg, zo snel heb ik in mijn hoofd een overzicht van mijn garderobe: vrijwel alles is donkerblauw, zwart of (knal)roze. Vanwege mijn sproetenhuid en mijn blonde (soms grijze) haren, vermijd ik juist de lichte kleuren. Die maken me namelijk flets. ‘Pak gewoon iets uit je kast,’ vindt Silvester. Maar ik zeg: ‘Nee, dan ben ik weer underdressed.’
‘Als een konijn die in de koplampen kijkt’
In de loop van ruim twintig jaren waren we bij enkele premières. Over de rode loper ging ik meestal als een konijn dat in koplampen staart, dus daar weet ik weinig van. Maar eenmaal binnen… was ik overdonderd door de hoeveelheid mooie, zelfbewuste vrouwen in prachtige kleding. Ik voelde me elke keer als een trol in een hobbezak. ‘Jij weet niet hoe het voelt om underdressed te zijn,’ zeg ik. ‘Maar dat ga ik dus mooi niet herhalen!’
Online vind ik via de zoektermen ‘tenue de ville’ en ‘première’ een paar mooie keuzes. Ik laat enkele jurken naar de winkel komen, waar ik word opgewacht door enthousiaste medewerksters. Nog net niet hysterisch, zijn ze. De verkoopster roept: ‘Gaat u trouwen?’ Ik schud mijn hoofd van niet. ‘Het is een filmpremière.’
Zodra ik de jurk aan heb, slaat ze beide handen aan haar wangen. ‘Ohh!’ Ze vindt me zó mooi! Ik ook: het is een lange, crèmekleurige jurk met een bloemenstrook in allerlei tinten roze. Ja, óók in pastelroze, maar er zijn ook een paar bloemen die een neonkleur benaderen – dat bevalt me wel. Hij valt veel te lang, tot ver over mijn voeten, maar ik heb een naaimachine en ik kan inkorten. Ik koop ‘m. ‘Het is net een trouwjurk,’ zegt manlief teleurgesteld.
Terwijl ik me druk maak over bijpassende pumps (verkoopster: ‘Vanwege de lockdown waren er weinig feestjes en daarom zijn er minder pumps op de markt gebracht’), en over een bijpassende bolero (internetwinkel: ‘Als u de zegel verbreekt, kan die niet meer terug), probeert Silvester me alsnog naar mijn eigen jurken te bewegen.
‘Deze is toch leuk?’ zegt hij met een mooie King Louie-jurk in zijn hand. ‘En deze ook,’ met een – inderdaad superleuke – jurk van Topvintage. ‘Die zijn zwart en donkerblauw, schat. En tot op de knie! Het moet láng zijn.’ ‘Maar die je hebt gekocht, is voor een bruiloft,’ bemoeit hij. ‘Ik vind hem bovendien ouwelijk.’
‘Je moet erdoorhéén kijken,’ knik ik. ‘Zodra deze is ingekort, zit hij goed, echt.’ Ik zeg dat hij zich beter druk kan maken om een matchende outfit, zodat we eindelijk als een mooi koppel naar binnen schrijden. Hij knikt terughoudend nadat ik achter de naaimachine heb gezeten. ‘Zo is het wel wat beter, ja.’
Niet-matchende outfits
Zo staan we samen in de rij voor Tuschinski. In niet-matchende outfits, want daar had hij ‘echt geen zin in’. Mijn pumps (hakken van 7 centimeter) doen zeer aan mijn voeten. Sinds ik mezelf met hardlopen heb geblesseerd, mag ik van de voetenpoli eigenlijk sowieso geen hakken meer dragen.
Maar met mijn jurk blijf ik buitengewoon tevreden. De film is leuk. De première is leuk. De hapjes en de drankjes zijn lekker. Maar het allermooiste is toch wel dat ik níét underdressed ben.
‘Je ziet er mooi uit,’ zegt Silvester na afloop, en drukt een kus op mijn hoofd. ‘Dat had je wel eerder mogen zeggen,’ zeg ik. Tevreden zwijg ik over het feit dat ik ben vergeten mijn benen te scheren.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
