Edith is altijd stipt op tijd. Erger nog: ze is meestal te vroeg. ‘Het is een beetje zielig. Losersgedrag. Het doet me denken aan mijn moeder.’
Ik wou dat ik de nonchalance had om overal te laat te komen met een of andere smoes. Of liever nog: zonder smoes. En dat iedereen dan welwillend zou denken: ach ja, natuurlijk, zoals altijd te laat, maar ja, wat wil je ook met zo’n vol, druk en interessant leven, het is sowieso al fantastisch dat ze er is.
Maar nee hoor, ik ben degene die met militaire precisie stipt om zeven uur voor de deur staat. ‘Zoals altijd exact om zeven uur,’ gniffelen mijn vriendinnen dan. Het is nog veel erger dat ik – in het geniep – altijd te vroeg ben. Ik wantrouw de reistijd die Google Maps aangeeft en hou rekening met calamiteiten. Ik kan de trein missen, geen parkeerplek vinden, een openstaande brug treffen, een lekke band krijgen – je weet maar nooit.
Vijf minuten te vroeg is oké, tien minuten begint te wringen, maar een kwartier tot een half uur te vroeg is echt gênant. Je hebt zeker niks beters te doen, die afspraak zal wel het hoogtepunt van je dag zijn en de mensen die op je wachten heel belangrijk. Voor een sollicitatiegesprek is dat nog te begrijpen, maar te vroeg komen op een date staat wanhopig en op een receptie is het alsof je hunkert naar een feestje (en drank). Het is een beetje zielig, het is losersgedrag.
Omdat ik geen loser wil lijken, loop ik blokjes door buurten die ik niet ken, kleum ik op perrons en bushaltes, koop ik dingen die ik niet nodig heb, speel ik stomme spelletjes op mijn iPhone in de auto en kijk ik op de klok totdat ik mag. Stipt op tijd.
Zelfs in Afrika waar niemand ooit op tijd is, lukte het me niet dat calvinistische juk van me af te schudden. Na je vijftigste kun je niet meer je jeugd de schuld geven, maar altijd als ik weer zo’n doelloos rondje loop, denk ik aan mijn moeder. Zij maakte zich klein omdat ze zichzelf zo weinig waard vond en daarom liet ze niemand, maar dan ook niemand ooit op haar wachten.
Lees ook: 6 dingen die ik vroeger krankzinnig vond en nu toch doe
