Juliette is gelukkig getrouwd, maar laatst is ze toch als een blok gevallen voor een andere leuke man. Dat komt: hij was verlegen.
Ik herken ze uit duizenden: verlegen mensen. Dat schutterige, dat zachte, dat even-een-grapje-maken-en-daar-meteen-spijt-van-hebben-want-ze-hebben-de-aandacht-getrokken, die plotselinge blos op de wangen, dat gestuntel in een gesprek. Dat komt doordat ik er zelf ook een ben. Ik ben dus bereid om zo’n andere lieve verlegenerd direct op z’n gemak te stellen. En dat komt al snel in de buurt van flirten, want ik ben dol op verlegen mannen.
Maar verlegenheid is toch een PROBLEEM? Nou, dat is maar hoe je het bekijkt.
Niet-verlegen mannen zijn succesvolle teamsporters, vlotte vaders, zelfverzekerde zakenmannen, joviale gangmakers, gladde versierders, supermannen. Mannen met de lachers op hun hand. Mannen met een krachtige handdruk. Zelfstandigen met personeel. Mannen die de vrouw krijgen die ze willen. Old boys network-mannen, corpsballen. Mannen die overal op afstappen, overal geweest zijn, iedereen kennen. Haantjes-de-voorste. Mannen die assertief de dingen voor zichzelf of voor anderen regelen. Mannen die overal binnen de kortste keren een heel gezelschap om zich heen hebben. Want ze oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op andere mensen.
Maar niets vind ik zo onweerstaanbaar als een verlegen man. De solist, die alles in zijn eentje wel uitzoekt. Die zich ongemakkelijk voelt in een massa mensen. Die fluistert. Die bloost. Die aan zichzelf twijfelt. Die mensen voor laat gaan in de winkel. Die goed observeert, en er het zijne van denkt maar niet vooraan staat om zijn mening de wereld in te slingeren. Die drie keer nadenkt voor hij iets doet. Die niet de hele dag bezig is het beste voor hemzelf eruit te slepen ten koste van anderen. Die geen grote vriendenkring heeft, maar wel een paar heel goede vrienden. Die een goede vriend kan zijn, omdat zijn ego hem niet in de weg zit. Die luistert, in plaats van alsmaar uit te leggen waarom de hele wereld ongelijk heeft en hij gelijk.
Verlegen mensen zijn aan het uitsterven, heb ik het idee. In mijn generatie kom ik ze nog tegen, maar hoe jonger, hoe assertiever, lijkt wel. En als ik daar langer over nadenk, komt ineens de vraag naar boven: waar is het verlegen kind gebleven?
Verlegen kinderen lijken wel verdwenen. Ja, er is even een fase dat ze achter moeders benen wegkruipen, maar stille boekje-in-een-hoekje-kinderen die liever niet tussen de schuifdeuren Holland’s got Talent-acts willen demonstreren aan iedereen die het maar horen wil en niet horen wil – ik zie ze zelden meer. Ze eisen tussen volwassen gesprekken door de aandacht op. Ze weten precies wat ze willen en zeggen dat ook. Ze willen aandacht, ruimte, waardering en krijgen die ook.
Verlegenheid wordt door ouders niet gezien als een goede eigenschap: assertiviteit is de norm. En ja: ‘Spreek je uit’, ‘geef je mening’, ‘wees trots op jezelf’, ‘laat je horen’: het zijn aansporingen die nuttig zijn in een wereld waar je al snel onder de voet gelopen wordt als je je niet laat gelden of laat gaan. Google ‘verlegen kind’ en je krijgt alleen maar sites met goede raad hoe je zo’n kind zo snel mogelijk van z’n verlegenheid afhelpt.
Dat is ook wel goed: verlegen kinderen worden gepest, ze worden niet gezien, ze sneeuwen onder. Assertieve kinderen zijn zelfbewust en zelfverzekerd, en hebben een voorsprong. Ze kunnen zich goed uitdrukken, zijn niet bang om een gesprek aan te gaan, niet bang voor wat dan ook.
Een verlegen kind is lastig, weerbarstig. Een kind dat de hele tijd door vader of moeder moet worden aangespoord om dankjewel te zeggen, een handje te geven, te vertellen hoe het op school is, terwijl het ’t liefst in een hoekje zou willen kruipen, dat is niet geliefd. In het huis van een vriendje of vriendinnetje houdt het zich stil. In de winkel wordt het over het hoofd gezien, in de klas vaak ook.
En later wordt zo’n kind misschien wel zo’n verlegen man, veel te schutterig voor deze wereld. Maar ook bedachtzaam, onafhankelijk en belezen. Een man die bescheiden blijft, niet bluft, geen lawaai maakt. Een man die ik moet veroveren, niet door luidruchtigheid, maar door behoedzaamheid en subtiliteit. Een man die niet meteen oordeelt. Die zich niet afvraagt of jij wel goed genoeg voor hem bent, maar eerder of hij wel goed genoeg is voor jou. Die soms misschien te bescheiden is, maar goddank niet zo doorgeschoten assertief. Het is lastig communiceren, soms, met zo’n weerbarstig type, maar god, wat een verademing.
Niet voor niets ben ik met zo’n man getrouwd. Dus die nieuwe leuke verlegen man moet maar op zoek naar een ander verlegen mens zoals ik. Tip: zoek het boven de vijftig.
