Door haar financiële wanbeleid (lees: gat in hand) verbied Heleen haarzelf jaarlijks om kleren te kopen. En dan begint de sale, en dan komt er van dat hele voornemen weer niks terecht.
Ik heb geen kast vol, maar een kamer vol. En nog steeds niets om aan te trekken. De definitieve rem op nog meer jurken, jassen en schoenen moet ditmaal ferm ter hand genomen worden besluit ik, te beginnen met het elimineren van verleiding. Alle nieuwsbrieven van Zara, Mango, Wehkamp, Zalando en god-mag-weten-van-wat-allemaal-nog-meer zeg ik op, en hoppa, daar lost (snik!) de Zara app die alles van mij wist, trillend op in het niets.
Zo!
Sale, solde, uitverkoop? Ha! Met opgeheven hoofd schrijd ik langs de winkels (vooral niet naar binnenkijken!) en verbeeld ik mij dit nu echt of hoor ik mijn bankrekening met piepende remmen stabiliseren?
En dan gebeurt het. Ik ben in een naburige plaats, probeer langs een van mijn lievelingswinkels te lopen, maar een onzichtbare hand (ik kan er dus niks aan doen!) grijpt me zacht bij mijn nek en geeft vervolgens een bemoedigend duwtje in mijn rug. (je gaat toch alleen maar even kijken?) En zo sta ik toch in de winkel, waar ik rechtstreeks naar een rekje zomerjurken loop. (niet kijken, niet kijken!)
Even kijken. Gelukkig, die heb ik al, die is niet leuk, dat is mijn kleur niet en …. daar begint een engelenkoor te zingen. De ultieme zomerjurk, van luchtig katoen, in zachtgeel en wit met een subtiel groen varen dessin. Witte knoopjes op de rug, strikceintuurtje en hoera! korte mouwen; de mouwloze jaren zijn immers allang voorbij. Dertig procent afgeprijsd en wacht even, had ik niet nog een tegoedbon van acht euro? (niet gaan passen, niet gaan passen!) Nou, even passen dan, misschien staat ie wel stom. Of pas ik er helemaal niet in, want maat 40. In de paskamer zwelt het engelenkoor aan tot orkaansterkte. Beeldig! Als ik hiermee de straat op ga, zullen mensen mij bewonderend nakijken, zullen zuigelingen van plezier gaan kraaien en oude grijsaards amechtig naar hun hart grijpen om zoveel moois. (hang terug, hang terug!!!)
Op naar de kassa.
Onverbeterlijke doos, sist mijn innerlijke stem in de auto terug naar huis. Maar dit was ècht de laatste, piep ik terug. Thuisgekomen hang ik de jurk tussen al die andere jurken die ik bij aankoop ook magische kwaliteiten toedichtte, maar die ze – uiteraard! – niet bleken te hebben. Voor het eerst voel ik dat de woede om mijn slapte sterker is dan de vreugde van de aankoop.
Een goed teken denk ik.
Hoop ik.
Buiten is het inmiddels zachtjes gaan regenen.
LEES OOK: Die jurk gooi ik echt niet weg. Op een dag pas ik er weer in
