Alarm! 50+ vrouw krijgt een acute, zeer ernstige aanval van opruimeritis

-

Nu Heleen binnenkort naar een klein huis met weinig bergruimte verhuist, is het hoog tijd om te gaan ontspullen. Deel 2 van haar opruim-saga: kleding!

Het gebeurde zomaar opeens. In het kader van het grote vermijden had ik mij voorgenomen om even leuk naar een naburige stad te gaan. Logisch natuurlijk, een triljoen dingen te doen en te regelen, en dan in de auto springen en hard wegrijden. In een stad moet je wel aangekleed zijn, dus liep ik mijn kleedkamer binnen. Dat klikt nogal filmdiva-achtig, maar het is gewoon de kleinste slaapkamer die omgetoverd is tot walk-in closet. Raad ik niemand aan – het enige wat je doet is nog meer kleren kopen. Maar hé, wat begon ik opeens volautomatisch te doen? Het ene kledingstuk na het andere uit de rekken rukken, neersmijten en rücksichtsloos in zakken proppen. Diagnose: een acute, zeer ernstige aanval van opruimeritis.  Waarbij levensvragen naar boven kwamen als: waarom heb ik op deze leeftijd in vredesnaam 4 skinny jeans?!  Vier?! Skinny? Op deze leeftijd? Met mijn figuur? Ha! Krankjorem! Weg ermee!

Moet ik nu een nieuwe spijkerbroek? Ik geloof het niet. Betekent geen jeans meer hebben dat je officieel tot het bejaardendom ben toegetreden? Weet-ik-veel! Kan. Mogelijk.

Who cares!

Ah, wat hebben we hier! Flodderige zomertuniekjes en luchtige hoogwaterbroekjes? In de vuilniszak. Sinds ik ‘de zomerjurk’  heb ontdekt is er wat mij betreft geen discussie over zomerkleding: de zomerjurk dus. Wat een verrukking. Die trek je over je hoofd aan en klaar ben je. En je loopt er meteen leuk bij. Niets anders meer. De omvallende stapels truien en shirts slinken in mijn opruimwoede tot minstens de helft. Alles in maat 38/40? Das war einmal. 42/44 is het, en periodiek zelfs met moeite, jammer maar helaas.

Op zolder hangen een paar prachtige, nooit gedragen, vele jaren oude winterjassen. Een wikkeljas van chocoladebruin mohair. Beeldig voor een lange,  slanke vrouw, maar ik, als klein aan alle kanten uitpuilend appeltje wordt een zwanger nijlpaard in zo’n jas. En dat prachtige, ultrazachte ‘luipaard’ jasje in retro stijl? Twee keer aangehad. Ik  voelde me de hele tijd tante Cor uit Gooische Vrouwen. Weg. Snik! Verder met de schoenen: alleen die ik regelmatig draag mogen blijven. Dat betekent dat vrijwel alle schoenen met  een hak hoger dan 5 centimeter het pand zullen moeten  verlaten. Alle ballerina’s overigens ook. Reuze Audrey Hepburn allemaal, maar op superplat kan ik ook niet lopen. Eveneens in de zak: enkele paren prijzige maar oncomfortabel zittende schoenen die al jaren op een plank ‘draag me nou, draag me nou!’ staan te jengelen: WEG! Tassen? 70% verdwijnt. En dan trek ik de lade met ceintuurs open. Daar ligt de oogst van de afgelopen veertig jaar. Als ik daarmee klaar ben, heb ik een hele vuilniszak kunnen vullen. Met ceintuurs!!! De volgende dag breng ik zestien zakken naar de Kringloopwinkel. Een walk of shame, dat was het.

Lees ook: 21 kledingtips waar je wel/niet maling aan kunt hebben

gifgif
Heleen Spanjaard
Heleen Spanjaard
Heleen Spanjaard (65) woont in het noorden van het land, staat bekend als verklaard sporthater, maar loopt zich dagelijks suf met de hond en klimt iedere week op een paard. Is dol op poezen, lezen, jurken en witte wijn, en kampt al decennia met een hardnekkige Bold and the Beautiful verslaving.

RECENTE ARTIKELEN