Afscheid van mijn jeugdvriend

-

Anne-Marie over de laatste keer dat ze haar jeugdvriend zag voor hij stierf: ‘We hebben niet eens meer kunnen terugblikken, roddelen, lachen, foto’s van vroeger bekijken.’

En nu ben ik opeens 52. Voor het eerst ouder dan hij: mijn jeugdvriend die overleed aan kanker.“Hebben jullie goed afscheid kunnen nemen?’’ vraagt een vriendin. Nee, dat kan niet altijd. Ook niet als je al heel lang weet dat het eraan zit te komen. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik hem zag.

“Heb ik je al verteld over de Verenigde Naties?” vraagt hij zodra ik binnenkom. Die zag ik even niet aankomen. Ik zie aan de stand van zijn ogen dat dit niet het gesprek ging worden dat ik in gedachten had. “Ik ben geëxecuteerd door alle landen die lid zijn. Zoiets heb ik nooit eerder meegemaakt. Ze hadden allemaal versierde geweren, die kleuren … nou ja, ik vertel het je wel een andere keer.” “Dat is goed”, zeg ik. Hij valt weer in slaap.

Een vrijwilliger van het hospice komt erbij staan. Ze vertelt dat de dokter zo komt. Moet ik weg? Het is misschien de laatste keer dat ik hem zie. Ik had nog zoveel met hem willen bespreken. Terugblikken op bijzondere gesprekken en de geestige dingen die we meemaakten. Foto’s bekijken van rare feestjes. Nog een keer roddelen. Vragen of hij zijn moeder heeft vergeven. En of hij inderdaad stiekem verliefd was op onze gezamenlijke vriendin Marga.

Had ik dat gesprek maar een paar weken eerder gevoerd. Maar we leven met hem in het heden, en daarin gebeurt al zoveel. Na zijn huwelijk is hij opeens razendsnel achteruitgegaan. Niet zo raar als je al zo lang ziek bent en steeds meer morfine krijgt.

Mijn vriend opent zijn ogen en dan vallen ze weer dicht. Ik moet inderdaad maar niet te lang blijven. Ongemakkelijk kom ik naast hem staan. Mijn hoofd begint te draaien. Het is hier ook zo warm. Ik klamp me aan zijn bed vast. “Dan ga ik maar”, zeg ik. Ik geef voorzichtig een zoen op zijn voorhoofd. Mijn hersenen bonken.

Hij probeert ineens omhoog te komen, wat niet lukt. Ik zie hoe weinig er nog van hem over is. Hij lijkt dwars door me heen te kijken met zijn priemende, waterige ogen en roept: “Jij bent ziek! Ernstig ziek! Ik weet het heus wel! Niemand vertelt het me, omdat jullie denken dat ik zielig ben!”

Geschrokken leg ik hem uit dat ik gewoon hoofdpijn heb, dat dat niet erg is, dat ik me meer zorgen maak om hem. “Je denkt dat ik gek ben hè. Jullie houden me allemaal voor het lapje!” Zijn woede moet hem ongelofelijk veel energie kosten. De vrijwilliger probeert hem te kalmeren. Ze gebaart dat ik beter kan gaan. Ik zwaai, ik slik. Wat een kutafscheid.

Ik hoor van zijn familie dat hij daarna drie dagen niets meer zegt of eet. Dan wil hij opeens een hap yoghurt. Hij verslikt zich en sterft.

Er volgt een afscheidsdienst. Ik houd een praatje. Ieder woord slaat tegen mijn hoofd. Ik zeg alles wat ik nog had willen zeggen toen hij er nog was. Ik huil niet, dit is mijn laatste kans om afscheid te nemen. Alleen mijn vragen blijven onbeantwoord.

Lees ook: De laatste foto’s van overleden beroemdheden

gifgif
Redactie
Redactie
De redactie van Saar bestaat uit een heel professioneel en toch gezellige groep van vrouwen rond de 50 & 60, plus een paar superleuke meiden van rond de 30 die wel alles weten van de nieuwste trends, techniek & social (en trouwens zo langzamerhand ook (bijna) alles van 50+ zijn).

RECENTE ARTIKELEN