Filmrecensent Kathleen Warners gaat wekelijks naar premières van de nieuwste films. Voor SAAR deelt ze sterren uit. Weet jij ook meteen of het de moeite waard is om een avondje bios te plannen. Deze week: A hundred flowers.
A hundred flowers
In de openingsscène zien we pianolerares Yuriko die duidelijk in een eerste fase van haar dementie verkeert. Als haar enige zoon Izuma haar komt bezoeken op Oudejaarsavond, is ze niet thuis en na veel zoeken ziet hij haar zitten op een schommel op het kinderspeelterrein in het park. Zij is blij hem te zien, maar hij vindt het niet prettig om door haar te worden aangeraakt. Ze gaan samen naar haar huis, waar zij hem een mooie maaltijd voorzet. Omdat Yuriko op Nieuwjaarsdag jarig is, vraagt ze hem om te blijven overnachten. Izuma voelt daar niets voor en verzint een smoes dat hij naar zijn werk moet, maar gaat naar zijn vrouw Kaori, die net weet dat zij zwanger is van hun eerste kindje.
Het is duidelijk dat de relatie tussen moeder en zoon niet goed is, vooral gezien vanuit het perspectief van zoon Izuma. Hij koestert een enorme wrok tegen z’n moeder, maar geeft daar geen uitdrukking aan. Wanneer zelfstandig wonen voor zijn moeder Yuriko niet meer veilig is, verhuist Izuma haar naar een verzorgingshuis. Bij het opruimen van zijn moeders spullen in het ouderlijk huis vindt haar dagboekje, dat hem enig inzicht geeft in hun verstoorde relatie.
Deze bijzonder mooie Japanse film draait allemaal om persoonlijke herinneringen. Steeds wordt het beeld van de huidige situatie afgewisseld met herinneringen uit het verleden. Die herinneringen zijn voor Izuma totaal anders dan voor Yuriko – beiden geven er hun eigen interpretatie aan. En ik wist niet meer wat een echte herinnering was of wat ik mij liet verbeelden. Dat maakt deze film zo intrigerend en mooi. Zonder iets te verraden, kan ik wel zeggen dat A Hundred Flowers gaat over vergeten en vergeven! Zuivere Japanse schoonheid!
Aantal sterren: ★★★★
