Ze is niet zwanger en haar schildklier doet het prima. Toch komt Miriam plotseling extreem aan. En ze heeft echt geen idee hoe dat nou mogelijk is.
Ik voel me al een paar dagen anders. Niet ziek maar anders. Traag is het woord dat mijn gemoedstoestand het best omschrijft. Traag en vergeetachtig. Op de sportschool voel ik me een schildpad. Alles doet pijn, alles is vermoeiend.
Als ik me na afloop van mijn rondje wil wegen, is de weegschaal kapot. Ik weeg bijna acht kilo meer dan twaalf dagen terug. Als ik de sportschoolhouder in mijn vizier krijg, attendeer ik hem op de kapotte weegschaal. Hij lacht. Er is niets mis met dat ding. Acht kilo. Dat zijn 56.000 calorieën. 56 pizza’s in twaalf dagen tijd. Viereneenhalve pizza per dag. Dat mijn kortetermijngeheugen hapert weet ik al 49 jaar, maar vier pizza’s per dag zou ik me toch echt moeten herinneren.
Ik sjok richting huis om mij halverwege te realiseren dat ik per fiets naar de sportschool was gegaan. Ik vloek. Moet ik 250 meter teruglopen. Thuis google ik plotselinge gewichtstoename. Er zijn zeven mogelijke oorzaken. Ik rol mijn sportbroek naar beneden, zak op de bank en knor tevreden. Daar zit vast een oorzaak bij die bij mij past.
- Zwanger. Haha. Next.
- Menopauze. ‘De vetverdeling wordt namelijk anders. Hierdoor zal rond de buikstreek iets meer vet worden opgeslagen’. Ik staar naar mijn buik en knijp met twee handen mijn vetrollen tegen elkaar aan. Dat zijn hooguit twee opgerolde pizza’s. Twee calzones. Next.
- Trage schildklier. Now we are talking. Ik gun mezelf een trage schildklier. Nee ik heb het niet vaak koud, ja ik ben wel wat vermoeid, nee ik heb geen droge huid en last van obstipatie heb ik ook al niet. Ken niemand die zo geen last heeft van obstipatie als mezelf eigenlijk. Jammer. Ik ken mensen die zich voor- en na hun toiletbezoek wegen en beweren dat dat soms wel een halve kilo scheelt. Dat zou mooi zijn. Een keer goed poepen en meteen weg die acht kilo. Helaas. Met mijn stoelgang is niets mis.
- Stress. Even nadenken. Ja, ik heb het wat drukker dan voorheen. Maar ervaar ik stress? Voel ik me opgejaagd? Neen. Ik heb juist last van sloomheid. Wat staat er nog meer over stress? Greep ik de laatste tijd naar troostvoedsel? Wacht eens. Wacht. Ik ben vorige week na het avondeten naar de ijssalon gelopen voor één bolletje yoghurtijs met kersen. Zou dat het zijn geweest? Moehaha. Next.
- Slaapgebrek. Ik werd vannacht wel wakker vanwege mijn eigen gesnurk. En viel meteen weer in slaap. Als ik naar bed ga en lekker lig ben ik weg. Als ik ergens ben, in de trein, in een park, in een kroeg en ik voel een gaapje opborrelen doe ik mijn oogjes dicht en ik slaap. Heb eerder aanleg voor narcolepsie dan dat ik kamp met het gebrek aan slaap. Dus. Next.
- Depressie. Traag ben ik. En vergeetachtig. Maar depressief? Die keren dat ik kampte met een depressie voelde ik mij zo beroerd dat ik niets kon of wilde eten en verloor ik zoveel kilo’s dat ik bijna afgevoerd moest worden naar het ziekenhuis. Maar acht kilo erbij? In twáálf dagen tijd? Daar zou een gemiddeld mens acuut depressief van worden. Ik doe echter niet aan acute depressies. Die van mij komen langzaam maar zeker op en exploderen dan weken-, maandenlang in mijn hoofd. Na zoveel ervaring met die kloteaandoening zou ik nu toch wel weten dat dat zwarte spook weer rondwaart in mijn bolletje? Er waart geen zwart spook in mijn hoofd. En sinds ik sport druk ik elke aanwijzing meteen de kop in. Dus nee. Geen depressie. Next.
- Bètablokkers. Dat zijn toch medicijnen voor oude mensen? Ik ben geen oud mens. Waarschijnlijk wel in de ogen van kinderen tot en met dertig maar niet in mijn ogen. Bètablokkers. Sjongejonge. Daar wacht ik nog maar even mee. Ik slik een paracetamolletje als ik pijn heb, een ritalinnetje als het te druk wordt in mijn kop, een diclofenacje bij een slijmbeursontsteking. Verder niks.
Oh. Dat was het. Vermoeiend zeg, zo’n zoektocht naar mogelijke oorzaken van plotselinge gewichtstoename. Zo vermoeiend dat ik wel een klein dutje kan doen op de bank. Maar eerst nog even een handje drop. En vooruit een schaaltje nootjes. Wacht eens. Ik heb nog een halve pizza in de keuken van gisterenavond. In de oven met dat ding. Heb ik eigenlijk nog wijn in huis voor vanavond? Bier is ook al bijna op. Hallo kaas. Hoi reep chocola. Kom maar bij mama.
Waarom heeft nog nooit iemand verzonnen dat kaas en chocola heel goed samengaan? Pak melk is nog halfvol. Nu niet meer. Oh, ik heb nog niet gegeten vandaag. Alleen een schaal volle kwark met honing en vers fruit. Maar ja, dat is toch geen echt eten. Even wat crackers met gekookt ei en avocado. Zo zeg, dat is een dikke avocado. Ik hoor een bel. Van de oven. Helemaal vergeten. Zonde om die pizza weg te gooien. Zo. Nu even op de bank. Even mijmeren over mijn plotselinge gewichtstoename. Heb geen flauw idee. Echt geen flauw idee.
LEES OOK Doe het lintworm-dieet en de kilo’s vliegen eraf
