Als ik op vakantie ben in een schattig Frans dorpje loop ik linea recta naar de etalage van de makelaar. Daar verlustig ik me aan het aanbod om uiteindelijk toch maar niet voor de verleiding te bezwijken.
Want ik ben daar gek. Een tweede huisje in het buitenland is de hel en wel hierom.
- Je moet het schoonmaken
En ik haat schoonmaken. Mijn eigen huis een beetje aan kant houden vind ik al een corvee, ik kan er echt geen tweede bij hebben. En zeg nou niet: dan neem je toch een werkster. Ja hallo, dat kan ik helemaal niet betalen (een tweede huis trouwens ook niet, maar dat is weer een ander verhaal). - Je moet met loodgieters en bouwvakkers praten in een onbegrijpelijk dialect
En als ik iets niet heb is het een talenknobbel. Ik zie me al in een of ander Frans dialect onderhandelen over de prijs van het aanleggen van riolering, wifi, elektriciteit (in Ik Vertrek hebben ze ALTIJD problemen met de riolering/wifi/elektriciteit). Ik zou zo bedonderd en belazerd worden dat ik mijn auto moet verkopen om de rekeningen te betalen en hoe kom ik dan thuis? Je denkt toch niet dat ik de rest van mijn leven in dat #$%@dorp wil blijven? - Ik zal compleet vereenzamen
Denk maar niet dat het makkelijk is nieuwe vrienden te maken in zo’n dorp. Fransen wantrouwen iedereen die geen familie is en praten alleen maar over wijn en politiek en dat wordt na een half uur verschrikkelijk saai. Bovendien ben ik heel slecht in nieuwe vrienden maken want #mensenschuw. - Na twee zomers wil je weleens wat anders dan dat schattige dorpje en die stomme villa met zwembad
Tegen die tijd komt al die authenticiteit me natuurlijk de neus uit en snak ik naar werelds vermaak in een grote stad. Maar dat kan ik niet betalen want ik ben volkomen blut omdat ik ben opgelicht door al die onbetrouwbare klusjesmannen. - De ene klus is nog niet gedaan of de volgende dient zich al aan
Heb je eindelijk geen last meer van kortsluiting, valt de keukendeur uit de sponning, blijkt het dak verrot. het zwembad lek en word je geconfronteerd met een rattenplaat van ongekende proporties. Ga er maar aan staan mensen. - Als ik pech heb komen onze Nederlandse vrienden logeren
En dan moet ik die gastvrij onthalen. Dat betekent bedden opmaken, vloeren dweilen en badkamers poetsen en elke avond eten koken terwijl ik koken haat en er ook niks van bak. Maar ik zal en moet grote schalen eten serveren om de schijn op te houden van o wat zijn we toch gelukkig. En dat eten moet ik serveren aan een tafel onder de appelboom – alles voor het plaatje – zodat je steeds heel ver moet lopen met al dat serviesgoed en die schalen. En na het eten gaat iedereen halfdronken lollig doen onder diezelfde appelboom en loop ik veertig keer heen-en-weer met vuile vaat die je ook nog moet afwassen omdat anders de ratten uit punt 5 terugkomen terwijl je net dacht ze verdelgd te hebben. - Als je het huis verkoopt, zal je tienduizenden euro’s verlies maken
Toen je het huis kocht, beweerde de plaatselijke makelaar dat de willige kopers in rijen van tien stonden opgesteld, maar heel gek, nu je het wilt verkopen is er geen hond die het wil hebben. Zodat je het uiteindelijk voor een appel en ei moet verkopen aan de enge dorpsslager met die gemene grijns op zijn gezicht.
Kortom, ik blijf heerlijk dromen voor etalages van dorpsmakelaars, maar laat me willig wegslepen door mijn verstandige man die bovenstaande ellende in al zijn wijsheid voorziet.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
