En toen had Irma ineens een puppy. ‘Ik ben nog geen oma, maar wel weer een beetje mama. Hondenmama. Geweldig.’
“Zullen we een hond nemen?” zegt Rob ineens. “Goed voor mijn gezondheid. Dan ga ik wat vaker lopen, heb ik meer beweging. En jij houdt toch zo van teckels? Dat is waar. Vroeger thuis hadden we een teckel. Een ramphond. Wilde alleen bij mijn moeder zijn. Als ik met hem wilde wandelen, ging hij op het tuinpad zitten en weigerde resoluut nog een stap te zetten. Gingen mijn ouders een avondje weg, dan ging hij in de hal voor de deur zitten janken. Net zo lang tot mijn moeder weer terug was.
Maar toch was het gezellig, zo’n hondje in huis. Dus denk ik erover. Wil ik wel weer zo gebonden zijn, net nu de kinderen de deur uit zijn? En hoe zullen mijn twee katten het vinden? Aan de andere kant: een extra dier is extra liefde, extra leven. “Er is een nestje teckels, hier vlakbij”, weet mijn Rob. “We gaan gewoon even kijken.”
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Nou ja, kijken. Wie kan er nou nee zeggen tegen een puppy. Binnen vijf minuten is het beklonken en twee weken later mogen we Guusje ophalen. Een soort-van-vuilnisbakken-teckeltje. Vader is volbloed teckel, moeder is vooral heel lelijk. Ze is piepklein, met enorme oren en korte, kromme poten. Ze is dol op de sloffen van Rob, vecht met grassprietjes en piept als ze wil worden opgetild. Om zes uur ‘s ochtends maakt ze ons wakker omdat ze moet plassen (wat ze dan net niet lang genoeg kan ophouden), ze slaapt het liefst op schoot en is adembenemend schattig.
Van tevoren riepen we nog iets over opvoeden, maar nu ze er is, wil ik haar alleen maar knuffelen.Ik ben helemaal hoteldebotel verliefd op dat hoopje hond. Het is net of we weer een baby in huis hebben. Er is zelfs heus kraambezoek: de kinderen die het normaal gesproken altijd druk hebben, staan ineens verbazend vaak voor de deur. En allemaal willen ze Guusje vasthouden. “Volgend weekend komen we weer, hoor.”
Als ze weg zijn, valt mijn hondenbaby dicht tegen me aan in slaap. Stilletjes geniet ik van dat kleine lijfje dat vol vertrouwen tegen me aanligt. Ik ben nog geen oma, maar wel weer een beetje mama. Hondenmama. Geweldig.
Guusje
