Edith is op weg naar een fan-tas-tisch strand. Volgens een vriend een plek waar je voor altijd wilt blijven wonen. Denk: rust, kokospalmen, wit zand, knalblauwe zee. Ha, dat had ze gedacht.
Mijn strand, denk ik in het vliegtuig van Mumbai naar Goa, ik ga naar ‘mijn’ strand. Ik zie de foto’s voor me die T. me liet zien. Knalgeel, grasgroen en roodgeverfde strandhutten op palen die een habbekrats kosten en van waaruit je zo de azuurblauwe zee induikt. Je lurkt de hele dag uit een kokosnoot en ‘s avonds drink je ijskoud bier in een barretje waar je interessante gesprekken voert met een stoere gebruinde backpacker met wie ik in het maanlicht op het strand terechtkom.
In die stemming kom ik aan in Flavia’s Paradise. Onderweg ernaartoe signaleer ik toeristenwinkeltjes, maar mijn verkouden hoofd denkt daar nog niets bijzonders bij. Dat gebeurt pas als ik de taxi uitstap en kennismaak met Flavia, die ik niet in een paradijs vind passen. Integendeel. Ze rekent negentig euro per nacht terwijl ze het aan de telefoon over vijftien euro had. Voor dat bedrag krijg ik een hutje van palmbladeren pal aan de drukke openbare weg. Er staat een gammel bed met een vieze matras. In wat door moet gaan voor de badkamer heeft Flavia bruin keukenzeil tegen de wanden geplakt. ’s Nachts lijkt het alsof het verkeer door mijn hutje dendert.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
De volgende dag ga ik naar het strand dat net zo goed de Costa del Sol had kunnen zijn. Kleurige strandhuizen op palen, dat wel, maar ook rijen strandbedden, parasols, restaurants waar boemboem-muziek uitkomt en borden waarop happy hours worden aangekondigd. Overal bier- en wodka zuipende Russen die er grimmig uitzien. En schreeuwende, roodverbrande Engelsen met bierbuik en tattoos. Ik voel me moederziel verloren. Ik kan wel janken.
De Engelse eigenaresse van een kroeg, vertelt dat in Rusland en Engeland all-in vakanties naar Goa worden aangeboden. Nu de roebel zo laag staat komen de Russen in hordes hier naartoe. ‘Niks niet paradijs’, schrijf ik naar T, ‘het is een toeristenhel. Wanneer was jij hier voor het laatst?’ Acht jaar geleden, antwoordt hij.
Gelukkig ontmoet ik een paar 50+ backpackers, leuke vrouwen uit eigen land. We pakken onze spullen en reizen af naar het dichtsbijzijnde treinstation. Ik voel me ineens niet meer zo alleen en ga mijn paradijs vinden. Daar ben ik zeker van.
Lees ook: 50+ vrouw gaat in haar eentje naar India – hoe dapper is dat
