Bij Saar buigen we diep voor Edith, die in haar uppie door India gaat trekken. Zelf vindt ze het ook doodeng: ‘Waarom doe ik dit in godesnaam?’
Help. Ik ga op vakantie. O nee, geen vakantie. Het is een missie. Mijn opdracht: het in mijn eentje leuk te hebben. In India. Nee, daar ben ik nog nooit geweest en daarom ga ik ernaartoe. Ik wil weleens wat nieuws zien. Ik heb een ticket naar Mumbai en ga van daaruit naar Goa, want dat lijkt mij India light, die plek waar al die hippies en zo komen en je iedereen ontmoet. Een vriend weet daar een fantastisch strand. Daar kom ik vast leuke en lieve mensen tegen. Zodat niet gebeurt waarvoor ik het allerbangst ben: moederziel verloren en alleen zijn.
Dat gebeurde me een aantal jaar geleden, in de Filipijnen. Ik ging erheen om Kerst te ontvluchten. Wist ik veel dat daar op elke hoek van de straat een plastic kerstboom staat waaromheen zich hele gezinnen scharen die het overduidelijk gezellig hebben. Daar zat ik tussen zestien miljoen mensen waarvan ik er niet een kende. Dat ik het overleefde mag een wonder heten. Ik nam me toen voor nooit meer alleen op reis te gaan.
Vroeger zwierf ik met mijn rugzak van hostel tot hostel, maar mijn schouders kunnen geen rugzak meer aan en ook geen krakend stapelbed. Bovendien hoef ik als vijftigplusser niet te verwachten dat ze me in een hostel welkom zullen heten tussen al die piepkuikens die ikzelf amper om me heen kan dulden.
Waarom ga ik dan toch? Waarom doe ik dit in godesnaam? Simpel: ik hou van reizen. En als ik wacht tot een vriendin met mij mee wil, kan ik wachten tot ik een ons weeg. Mijn gehang op de bank en Netflix-gedrag komt me de neus uit. Het is tijd uit mijn comfortzone te stappen.
Wel jammer dat ik stijf sta van de reisstress en serieus overweeg de reis te annuleren. Maar dan ben ik mijn geld kwijt en dat kan ik me niet permitteren. Eigenlijk kan ik me de hele reis niet permitteren. Dat was trouwens ook een reden om naar India te gaan; het ticket was lekker goedkoop.
Ach, India is het dichtstbevolkte land van de wereld – tussen al die miljoenen mensen vind ik vast wel een paar leuke. En vind ik die niet, dan ben ik nog altijd samen met mezelf en dat is niet alleen. Let’s go for it. Ik ben er dapper genoeg voor.
Lees ook: ‘Moet dat backpacken per se op glibberige bergpaden?!’
