Omdat we altijd iets te piekeren moeten hebben, buigt Edith zich over de vraag: wil ik een man? Of toch liever een hond?
Dogs heet een nieuwe docuserie op Netflix. Zes verhalen over onvoorwaardelijke liefde, want ja, dat schenken honden. Je ziet honden die praten, zingen, helpen, troosten en met de baas huilen en lachen. Ik vraag me af waarom ik eigenlijk nog aan het daten ben, terwijl de oplossing zo voor de hand ligt.
Ik ben opgegroeid met Flipje. Mijn oma vond het scharminkel op straat. Een kleine hond die eigenlijk te hoog op zijn nogal sprieterige poten stond, spitse oren en een schrandere blik. Ze hadden hem bij zijn kont iets vreselijks aangedaan; in plaats van een staart zat er een stompje. Maar daar stond ik als kind nooit bij stil. Flipje was dolblij dat hij bij ons mocht wonen en wij waren blij met hem.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Als we ’s ochtends naar school gingen, liep Flipje mee. Gewoon los, niet aan de lijn. Net voor het schoolplein sloeg hij rechtsaf het stadscentrum in, waar hij zijn eigen ding deed. Soms vertelde iemand ons bij welke slager hij nu weer was gesignaleerd. Tegen lunchtijd kwam Flipje thuis. Hij at met de pot mee, deed een dutje en ging weer de hort op. ’s Middags vier uur kwam hij thuis, soms nog net voor het avondeten. Daarna stortte hij zich doodmoe in zijn mand. Maar niet op zaterdagavond, dan zat hij naast ons op de bank en keek naar Een van de Acht. Het leukste vond Flipje op zondag met het hele gezin wandelen in het bos. Dan sprong hij van pure vreugde tegen mijn vader op.
Soms nam ik hem mee naar de hondenshow die bij ons in het buurthuis werd georganiseerd. Als ik Flipje aan de lijn binnensleurde, ontmoette ik louter meewarige blikken. Flipje was van zichzelf al geen schoonheid, maar hij stelde zich ook nog eens verschrikkelijk aan als ik strikjes in zijn haren wilde knopen.
Op een dag, ik was negen, kwam ik tussen de middag thuis van school. Geen Fipje. Mijn moeder wilde met ons moest praten. Zoals elke ochtend was Flipje op stap gegaan. Onderweg was hij een man tegengekomen met drie bouviers aan de lijn. Onze Flip die toen al op leeftijd was, blafte angstig naar de bouviers. Ze rukten zich los van de lijn en stortten zich op ons vuilnisbakkie . Hij heeft niet geleden, Flipje stierf in het harnas.
Ik ga me in deze donkere dagen aan Dogs laven, een echte feel good serie. Daarna ga ik besluiten of ik een man wil of een hond. Een hond is niet praktisch in hartje Amsterdam. Je moet hem uitlaten op speciale hondenuitlaatplekken, poepzakjes vullen, op puppytraining en verantwoord hondenvoer geven. Maar ach, er kleven ook een heleboel praktische bezwaren tegen een man.
