Juliette Berkhout (53) gebruikt haar smartphone net even iets anders dan een twintigjarige.
- Je kan ermee bellen
Jaha! Dat is natuurlijk volkomen achterlijk, iets wat niemand onder de 35 nog doet met een telefoon. Maar je hebt nog eens een goed gesprek met vriendinnen, je vader of je moeder.
- Je kan appen naar mensen die bellen veel te direct vinden
Uitkomst! Zo kun je ook communiceren met je kinderen en kleinkinderen die nooit meer met je willen bellen omdat ze dat véél te direct vinden.
- Notities is het nieuwe notitieboekje
Je hebt apps voor lijstjes en organiseer-apps en spreadsheet-apps en wat niet al, maar ‘Notities’ is van een schitterende eenvoud. Notities is het nieuwe notitieboekje. Je weet wel, zo’n ding met blaadjes waar je iets in kan schrijven. Mijn notities hebben namen als ‘DOEN’ (voor mijn never-ending to-do-lijstjes), ‘LEZEN’ (voor al die boeken die ik tegenkom in mooie recensies in de krant, of die een vriendin aan het lezen is, maar die me allemaal ontschoten zijn zodra ik in de boekhandel glazig naar de stapels sta te kijken), ‘BOODSCHAPPEN’ (idem dito in de supermarkt) en ‘WETEN’ (een mer à boire van diversen: op dit moment het adres van een delicatessenwinkel in een obscure hoek van de stad, de naam van die kunstenaar wiens werk ik zo mooi vind, de naam van de vrouw van mijn collega die ik altijd vergeet, de afmetingen van mijn bureau waar nog een kastje precies naast moet passen, het rekeningnummer van iemand naar wie ik nog 40 euro moet overmaken maar ik ben de naam er vergeten bij te tikken en ik weet niet meer waarom het gaat), de straat waar een vlooienmarkt in Barcelona is, voor het geval ik ooit in Barcelona kom)
- Het is een zaklantaarn
Dat restaurants spaarzaam verlicht zijn, is natuurlijk in de eerste plaats een zegen voor iedereen boven de 45. Maar dan. Dan komt de menukaart. Dat is al lang niet meer een handzame, heldere lijst met gerechten, maar een kakofonie van leuke ballonnetjes en tekeningetjes in de huisstijl van de tent in kwestie, liefst in zwarte letters op een paarse ondergrond of beige op een bruine. In achtpunts lettertjes. Dat schreeuwt om een leesbril, maar je zit in een restaurant, dus meestal in een situatie waarin je helemaal niet met een leesbril gezien wilt worden. (En trouwens: blauwe achtpuntslettertjes op een donkergroene ondergrond laten zich ook met een leesbril niet lezen door iemand ouder dan 22.) Enter de iPhone: helder licht op je menu, zodat je, alsof je een jonge blom bent, precies kunt lezen wat je allemaal niet wilt eten.
- Het is je redding in geval van alzheimer-light
De redding voor iedere vrouw met alzheimer-light. ‘Hoe heette ook weer die acteur in die film, je weet wel, die romkom met die blonde actrice met dat huilgezicht, dinges, dat gaat over een scheiding, en dat is ook echt gebeurd maar heel erg grappig… nou ja die zat dus ook in de laatste Woody Allenfilm maar hij was veel ouder en knapper geworden, hoe heet de laatste Woody Allen nou, je weet wel die regisseur die met zijn pleegdochter… dinges… Hoe lang geleden is dat al wel niet?’ Je hoeft alleen maar even op je telefoon te kijken, desnoods discreet op het toilet als je er iet voor uit wilt komen, wanneer je niet op iemands naam kan komen, of op de plaats waar je vorig jaar op vakantie was, of die oud-klasgenoot die nu voor de tv werkt, je weet wel. Niet alleen voor alzheimer-light, trouwens. Ook voor alzheimer-heavy. Zolang je nog maar weet hoe je smartphone werkt.
P.S. Nee, ik gebruik niet de agenda. Een agenda hoort van papier te zijn. Om gedachteloos in te droedelen tijdens een vervelende vergadering. Om overzicht te hebben, in plaats van dat ene gefocuste schermpje. En om in te bladeren. Bladeren is een gelukkig makende ervaring. Je kunt terugkijken, en vooruit. En ik heb al geen notitieboekje meer om in te bladeren…
